Album van de week (6): The Weeknd
Persoonlijk drama, muzikaal festijn
Zet je schrap voor de finale van The Weeknd’s synthpop-trilogie. Hurry Up Tomorrow volgt streamingkanonnen After Hours en Dawn FM als laatste hoofdstuk op. Daarmee zou het ook wel eens de laatste plaat onder de naam van Abels persona The Weeknd kunnen zijn, kondigde hij aan. Voor die eventuele afscheidsronde neemt Tesfaye duidelijk de tijd. Hurry Up Tomorrow duurt namelijk bijna anderhalf uur lang. In die uitgebreide luisterervaring wervel je door het leed uit Tesfaye’s door drugs, hartzeer en eenzaamheid geteisterde megasterleven op de klanken van ‘synth god’ producer Mike Dean.
Zoals hij dat zo goed kan, sleept Abel je op Hurry Up Tomorrow helemaal mee in zijn zelfmedelijden. Op ‘Enjoy The Show’ windt hij bijvoorbeeld geen doekjes om zijn zelfdestructieve gedachten: ‘And I’m ready, fuck it, overdose / don't want to make it past 34.’ En zijn liefdesverdriet druipt uit de speakers op ‘Cry For Me,’ een grillig synth-anthem met trap-hints die direct voelt als een échte The Weeknd banger.
Eerlijk is eerlijk, na dik een uur verdrink je op een gegeven moment wel een beetje in Abels dramatiek, die dan nog wel even doorsleept. Maar tegelijkertijd geven die langere tracks juist ruimte voor muzikale kunstjes. Zoals op ‘Given Up On Me’, een nummer van bijna zes minuten. Eerst start een vertraagde sample van Nina Simone’s ‘Wild Is The Wind’ in, die feilloos overgaat in een ratelende beat van Metro Boomin en Mike Dean, waarop The Weekend tergend zingt dat-ie totaal het vertrouwen in zichzelf heeft verloren. Na twee minuten verschijnt rapper Future daar uit het niets en zet een verrassend kwetsbare zang in… In medias res trekt die kosmische beat abrupt weg en transformeert de resterende helft van de tune in een tedere, jazzy soulvolle ballad. Amazement alom!
Naast tijd voor verrassende wendingen, past er op die negentig minuten ook een sterrencast aan gastartiesten en producers. Zo horen we Braziliaanse wereldster Anitta op ‘São Paulo’ op een vunzige baile funk-track springen die producer Mike Dean met zijn 59 jaar wel heel on trend uit z’n mouw schudt. Electroduo Justice weet ook te leveren met openingstrack ‘Wake Me Up’, een klapper die na een episch intro verandert in een Thriller-achtige eighties disco-groove. Dan heb je nog ‘Timeless’, ook zo’n feestje; een spacey trap tune geproduceerd door Pharrell en versterkt door rapfenomeen Playboi Carti.
Na 22 liedjes komt deze muzikale reis door Abels kwellingen ten einde met ‘In Heaven’, een interpolatie van het liedje van David Lynch. Herhaaldelijk zingt Tesfaye dat hij klaar is voor het einde en wil veranderen. Weg met de pijn. Zou dit dan echt de afscheidsbrief van The Weeknd zijn?