Album van de Week (37): MICH
Durf gewoon eens 'nee' te zeggen, dat is voor iedereen het beste
Het Amsterdamse collectief MICH heeft een onmogelijke bandnaam gekozen voor de Spotify zoekmachine. Je moet langs Michael Jackson, Bublé, McDonald, Bolton, George Michael en zelfs Jean-Michel Jarre voor je een plaatje tegenkomt dat te herkennen is als Piet Parra-illustratie. Hij schijnt het brein achter de band te zijn, maar een paar maanden terug op de Indiestad-nieuwjaarsborrel zat hij op een krukje achter de gitaarversterker te spelen. Er begint zich een patroon af te tekenen.
Parra is niet de enige bekende bij MICH. Zanger Bastiaan Bosma bijvoorbeeld was ooit de grootste aandachttrekker van Nederland als frontman van Aux Raus, waarmee hij regelmatig in zijn blote reet op het podium eindigde. Wij hielden van hem, hij won zelfs de 3voor12 Award. Nu heeft hij een heel andere rol, en die ligt hem wel. Ook de namen Sofie Winterson, Rimer London en Mick Johan hoor je vast niet voor het eerst. Maar laten we er vooral het etiket ‘supergroep’ niet op plakken, dat zou haaks staan op de anti-hype die MICH is. Moeilijk te vinden? Niet social-ready? Nou en?
Juist daardoor matcht No, het tweede MICH-album, met het jaar waarin we ons bevinden, waarin we noodgedwongen allemaal het gas loslaten en niks opwindends meer te posten hebben. MICH omarmt de leegte en introduceert 'JOMO', the joy of missing out, een variant op FOMO. 'The joy of missing out in the middle of the night', is de slogan in de pakkende single. Zoals Courtney Barnett al zong: ‘Nobody really care if you don’t go to the party.’
Dat maakt No nog geen ontspannen plaat. Dat zou je wel denken als je de springerige gitaarpopliedjes hoort. Ze doen een beetje denken aan The Drums, Beach Fossils, DIIV, strak gespeeld, je kunt er op dansen, en na amper twee minuten begint weer een ander melodieus deuntje. Maar er klinkt ook een vermoeidheid in, op het depressieve af. Geen carpe diem maar carpe doom, klinkt het in ‘Ceiling Duty’ aka ‘plafonddienst’. Te danken aan dat allerlaatste beetje in het kleine witte envelopje waarmee je hoopte je nacht goed te maken, maar dat ervoor zorgt dat je straks zonder een oog dicht gegaan te hebben naar je werk moet.
Nee. Zeg gewoon af en toe ‘nee’. Dat is voor iedereen het beste, niet in de laatste plaats voor jezelf. Het is de boodschap die MICH zijn luisteraars – en zichzelf – meegeeft. Want als de wereld iets niet geleerd heeft dit gekke jaar, dan is het wel om gewoon af en toe even een stapje terug te zetten, en gewoon even iets moois te gaan doen. Favoriete trui uit de kast trekken, Air Maxjes aan, en gewoon eens even een boek pakken.