ESNS23: DI-RECT verzilvert alsnog de Popprijs
Haagse helden hebben de gedaante aangenomen van een hele serieuze indierockband
Er stond een groot vraagteken in het blokkenschema, op de 20:00 uur-spot in de allergrootste zaal van Noorderslag. Wie zou daar langskomen? Een groots Doe Maar-tribute met Trijntje Oosterhuis, The Opposites en Goldband? Kensington met een nieuwe zanger? Dua Lipa, nu ze er toch is? Een stand-up comedyset van Raven van Dorst, die het gehele blokkenschema mag roasten? Nee joh, het antwoord is veel logischer: DI-RECT natuurlijk, de Popprijs-winnaar van vorig jaar. Toen konden ze de prijs niet vieren met publiek, dus op eigen verzoek staan ze er nu alsnog.
De compacte poppunkgroep uit hun jeugd zijn ze natuurlijk al lang niet meer. Meer dan eens is de band opnieuw geboren, en in de laatste paar jaar hebben ze de gedaante aangenomen van een hele serieuze indierockband met driekoppige blazerssectie.
Neem opener ‘Born Again’, een stuwend synthrockanthem dat zowaar aan Arcade Fire doet denken. ‘Devil Don’t Care’ en het couplet van ‘Young Ones’ ook al. ‘Nineties Kid’ en ‘Wild Hearts’ hebben snufjes Bowie. ‘Soldier On’ werd precies op het juiste moment een troostend lockdownlijflied. En de single ‘Through The Looking Glass’ is één op één een schaamteloze ripoff van The War On Drugs (ze coverden hun hit ‘Red Eyes’ ook al eens). Maar wel een hele goeie, inclusief uitgerekte saxbreak en jubelend refrein. Ze herkauwen die iconische bands net zo lang totdat het behapbaar wordt voor het grote publiek. En dat doen ze heel goed, mede door one-of-a-kind frontman Marcel Veenendaal, die over het podium zweeft alsof hij in een reenactement van Crouching Tiger Hidden Dragon is beland.
Het oordeel: DI-RECT is heel goed in doen alsof ze een goede band zijn. Zo goed dat je het zowaar zou gaan geloven. Petje af.
Het nummer: ‘Through The Looking Glass’