ADE17: De nacht eindigt nooit meer bij Job Jobse

‘Kan dit?’, vraagt Job Jobse nadat hij zijn roze voetbalshirtje van De School heeft aangetrokken. Net had-ie nog een simpel zwart exemplaar aan, maar het is op de after in de Loft bovenin de A’DAM-Toren zo stervensheet dat je binnen een kwartiertje al even drijfnat bent als wanneer je in het IJ was gesprongen. Het is hier superdecadent afteren voor gevorderden in de chique Loft. Denk uitzicht op het IJ door ramen van zeker zes meter hoog die inmiddels zo beslagen raken dat de skyline van Amsterdam langzaam maar zeker weer verdwijnt. 

Job Jobse en de grote Innervisions-roerganger Dixon zouden de hele ochtend b2b gaan, maar die laatste ziet eruit alsof-ie in een keer vanuit zijn feestje in Ruigoord door is gereden en laat Jobse het voortouw nemen. De eerste uren is zijn set diep en bezwerend volgens Innervisions-recept, precies lekker om in te gaan hangen wanneer je al achttien uur wakker bent en je hersenpan kraakt van de chemicaliën. Hier jazzy swingende bekkens, daar een diepe subbas en even verderop een grootse break met aanzwellende synthakkoorden. Mensen liggen voor pampus op een bank, bij iemand anders draaien de ogen draaien constant weg terwijl hij zichzelf staande probeert te houden en een meisje neemt stiekem een snuif achter het gordijn. 

Dixon schuift eventjes aan om zowaar een majeur-plaat met fluit en belletjes te draaien, een prachtige pianotrack en vervolgens weer de diepte in. Na dat een halfuur vol te houden, krijgt Job alle ruimte om de laatste restjes euforie uit de mensen te trekken. Telkens contrasteert hij een donkere plaat die je aan de heupen trekt met een italo-kraker waar je gelukzalig je armen in de lucht wilt gooien. Bronski Beat gemixt in Bicep, van een sicke Viewlexx-plaat naar ABBA en dan breekt de zon ook nog eens even door de wolken heen. De hele Loft richt zich ernaartoe en begint met de armen te wuiven om de zonnegod te aanbidden. Zo zijn de beste afters.

Meer ADE? Lees alle verslagen en interviews in het ADE-dossier.