ESNS19: S10 is een FunX-hitje in de dop

S10 is een wandelende paradox. Op het eerste gezicht beschikt ze over het soort kalmte dat zich voordoet als een stille zelfverzekerdheid, maar als ze zingt druipt haar stem van de wanhoop. Met haar kenmerkende nonchalante flow rapt ze over onheilspellende lo-fi trapbeats, en ze windt geen doekjes om het toxische gehalte van haar innerlijke leven. S10 is goudeerlijk over haar eigen onzekerheid. Tussen de liedjes door ontvangt ze haar goedgevulde zaal met dankbaarheid, want een paar dagen lang liep ze rond met het idee dat er vandaag niemand zou staan. Die onzekere intermezzo’s maken dat je haar bemoedigend toe wilt lachen en hoopt dat haar ouders backstage staan om haar naderhand te vertellen hoe goed het eigenlijk wel niet was. Want, ondanks de duidelijke moeite die ze heeft om de energie van de zaal gaande te houden, onderstreept haar onzekerheid des te meer te oprechtheid van haar boodschap, en is het duidelijk dat alleen S10 zelf haar eigen potentieel nog moet beseffen.

Is het dan allemaal kommer en kwel?
Nou, dat valt dus eigenlijk best wel mee. Ze wisselt haar wavey trap-beats af met een flinke portie dance-hall remixes die nog beter zullen landen zodra ze wat losser op het podium wordt.

Kunnen we het even hebben over hoe fucking lief deze chick is?
Even serieus: uit de hele zaal klonk een collectief ‘geoaaah’ toen S10 mensen vroeg om even om zich heen te kijken en de mooie mensen om zich heen te waarderen. Hoe fucking vertederend is dat?!

Meer Noorderslag? Check hier ons dossier.