Jonathan Jeremiah, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 13 juni 2015
Pinkpop: Slappe soul van Jonathan Jeremiah
Britse singer-songwriter blijft oppervlakkig
Jonathan Jeremiah zou de pleister op de wond moeten zijn voor wie teleurgesteld was toen neo-crooner Sam Smith zijn optreden afgelastte. Ook deze jonge Engelsman heeft een gouden strot en een liefde voor oude soulmuziek. Dubbel jammer voor die Sam Smith-fans, want met het gezapige optreden van Jeremiah kom je niet aan je trekken.
HET CONCERT:
DE ACT:
Singer-songwriter Jonathan Jeremiah heeft het bij ons altijd al beter gedaan dan in zijn thuisland Engeland. Hier scoorde hij met 'Happiness' en 'Lost', beide afkomstig van debuutalbum A Solitary Man uit 2011, twee bescheiden radiohits. De Londenaar staat vandaag voor een zonnig veld te spelen, waar zijn mix van soul en folk uitstekend zou moeten vallen. Hij opent met 'Gold Dust', de titeltrack van zijn tweede album, dat hij maakte met het Nederlandse Metropole Orkest. Wat direct opvalt is de banaliteit van de songteksten: 'You are the sunrise / you are the bright eyes / you are the warm breeze.' Muzikaal is er vandaag weinig te bekennen van het folkelement dat op de platen aanwezig is. In plaats daarvan serveert Jeremiah direct van Marvin Gaye en Otis Redding afgekeken soul, met soms een beetje blues. Het klopt allemaal wel – de band speelt strak, Jeremiah's stem klinkt als donkerbruin fluweel – maar het is buitengewoon saai. Tekstueel zit er helaas ook niet veel verbetering in. Het blijft soul van het meest oppervlakkige niveau: ik hou van jou, ik blijf je trouw, de zon schijnt.
HET NUMMER:
'Lost' is overduidelijk het leukste nummer dat Jeremiah te bieden heeft. Dit nummer is zo plat dat het bijna pastiche wordt. Het had zo een hit van Tom Jones kunnen zijn, de koning van de foute blue-eyed soul. De langzaam aanzwellende violen, orkestrale blazers en de onderliggende 'Let's Get It On'-groove zijn tenminste nog amusant.
HET MOMENT:
Halverwege het uitermate slappe 'Lazin' In The Sunshine' (alleen die titel al...) is er een klein sprankje hoop: het ritme verschuift, en we horen een minuscuul jazzintermezzo van zo'n dertig seconden. Bijna dreigt het interessant te worden, maar voor het zover komt, maakt Jeremiah weer rechtsomkeert.
OOK OPMERKELIJK:
Aan het einde van zijn set heeft Jeremiah ineens acht minuten over. Hij besluit zijn tijd vullen met eerst een kort akoestisch liedje. 'Dit nummer gaat over je hond uitlaten,' grapt hij. 'Het gaat over leuke dingen doen en nieuwe plekken zien.' Hij is een charmante jongeman, zijn bruine krullen dansen mee op zijn rustige bewegingen. 'The Birds' doet hij solo op gitaar, en ineens komt die charme ook wat naar voren terwijl hij zingt en speelt. Als folkzanger doet hij het een stuk beter dan als soulcrooner.
HET PUBLIEK:
Waar heel jong Pinkpop in de Brandtent bij Magic! staat te dansen (of op The Script staat te wachten), heeft de gemiddelde Pinkpopbezoeker boven de dertig ervoor gekozen om met Jeremiah te komen relaxen in het zonnetje. Een deel van het publiek valt wel voor hem en zijn makkelijk verteerbare light soul. De rest is blij met dit best gezellige achtergrondmuziekje tijdens het kletsen en zonnebrand smeren.
HET OORDEEL:
Heel soms klinkt het bij Jonathan Jeremiah alsof Sam Smith er toch een beetje bij is: beide zangers brengen weinig interessante moderne interpretaties van klassieke soul. Jeremiah mist echter de dramatische touch van Smith, en brengt zijn toch al bloedeloze songs met weinig overtuigingskracht. Hij is een getalenteerd zanger met een goeie kop en een prettige uitstraling; je gunt hem alleen een beter repertoire.