Het spelplezier spat eraf bij onvermoeibaar Status Quo

Aftellen en gáán

Joost Peters ,

De Last Ever Electric Tour bracht het legendarische Status Quo gisteravond naar een uitverkocht 013. Daar maakte de band boven alles één ding duidelijk: pretentieloze drie-akkoordenrock heeft nog altijd niets aan stootkracht ingeboet.

Het zal ergens in het najaar van 1997 zijn dat ik bij de Tilburgse platenzaak Tommy, aan de Nieuwlandstraat, maar weer eens in de bakken met tweedehands elpees sta te grasduinen. Soms loop je zomaar tegen iets moois aan, dus wie weet. Al snel heb ik iets gevonden dat ik wel wil hebben: een puntgaaf exemplaar van Live!, de legendarische dubbelelpee van Status Quo uit 1977. Voor de prijs - een luttele vijf gulden - hoef ik het niet te laten, en al snel gaat de plaat in de iconische gele Tommy-draagtas mee naar mijn kamertje aan de Molenstraat. Daar raak ik in de weken die volgen al snel verslaafd aan de elementaire, energieke stamprock die de in 1962 opgerichte band op het podium ten gehore brengt. Vooral plaatkant twee kan me bekoren: van het gecombineerde Little Lady / Most of the Time gaat de Quo naadloos over in een zich gedurende liefst 17 heerlijke minuten uitstrekkend Forty-Five Hundred Times - muziek die al snel gelaagder blijkt dan je op het eerste gehoor zou denken. Het publiek uit Glasgow lust er zo te horen wel pap van, en ook op mijn studentenkamer gaat de volumeknop regelmatig flink open.

Anno 2016 staat Live! nog altijd met enige regelmaat op. Het allermooist lijkt het me toch om Status Quo nog een keer zelf live aan het werk te zien, en die kans komt op een druilerige maandagavond, negentien jaar na aanschaf van die ene elpee. Het zou zomaar eens meteen ook de laatste keer kunnen zijn: zanger/gitarist Rick Parfitt moest deze allerlaatste Electric Tour al aan zich voorbij laten gaan, na een hartaanval afgelopen juni in Turkije, en de band kondigt aan dat het hierna écht afgelopen is.

Nostalgische kermis

Vanavond brengt de Electric Tour de band naar een uitverkocht 013.  Voordat het zover is, luisteren we eerst naar voorprogramma Laurence Jones, die met zijn jongensgezichtje en kekke zwartleren jasje wel iets wegheeft van Hardwell. Qua muziekstijl is er echter nauwelijks een groter verschil denkbaar: de 23-jarige Brit speelt harde bluesrock in het straatje van Walter Trout en Eric Gales. Helaas klinkt het allemaal nog wat weinig doorleefd, maar vervelen doen we ons zeker niet. Als Jones tijdens een obligate Hendrix-cover (All Along The Watchtower) lukraak graait uit de grote snoeptrommel die classic rock heet - een vleugje Miss You hier, een introotje van Stairway to Heaven daar - zien we volwassen kale mannen met lang haar bijna klaarkomen. Een nostalgische kermis.

Spelplezier

Hoog tijd voor de hoofdact van vanavond: The Quo! De eerste twintig minuten knalt de band er enorm lekker in, met achtereenvolgens Caroline, The Wanderer, Something 'Bout You Baby, Rain en Softer Ride. Wat meteen opvalt: wat hebben de heren er zin in! Status Quo legt vanavond een spelplezier aan de dag waar veel jongere bands een puntje aan kunnen zuigen. De amicale frontman Francis Rossi, de met een maniakale gezichtsuitdrukking gezegende bassist John 'Rhino' Edwards, multi-instrumentalist Andy Bown: het is heerlijk om te zien hoeveel lol deze zestigers en zeventigers er nog in lijken te hebben.

Trits hits

Na dit overtuigende openingssalvo halen de net iets te lange praatjes van voorman Rossi (die en passant wat luidruchtige landgenoten in het publiek op hun nummer zet) de vaart wat uit het optreden. Gelukkig hervindt de band snel zijn focus, en met een gedecideerd, op de rand van het podium uitgevoerd Gerdundula (vier gitaren sterk) weet de band de aandacht van de propvolle zaal weer snel vast te houden. Het laatste halfuur is vervolgens gereserveerd voor een trits aan hits. You're In The Army Now, Down Down, Roll Over Lay Down, Whatever You Want, Rockin' All Over The World: het is misschien allemaal geen hogere kunst, maar lekker is het zeker. Een vader staat, aanvankelijk wat gegeneerd gadegeslagen door drie pubermeiden, helemaal uit zijn plaat te gaan; tegen het einde van het concert staat de héle familie uit zijn plaat te gaan. Een paar rijen voor hen staat een man met big hair en een Status Quo-tourshirt uit het jaar toebak anderhalf uur onafgebroken te headbangen. En als na de toegift de lichten aangaan, zien we bezwete mannen elkaar geëmotioneerd in de armen vallen.

Pretentieloos

Wat is dat toch met Status Quo? De band grossiert al ruim vijftig (!) jaar in basale, drie akkoorden tellende boogiewoogie. In muzikaal opzicht mag het misschien niet de meest ingewikkelde muziek zijn, maar wat is er mis met vol overtuiging en met veel plezier gebracht pretentieloos vermaak? Het antwoord, lieve mensen: niets. Hélemaal niets.