Albumrecensie: Alex van Holstein - Glazen Vogel

Vergankelijkheid, eenzaamheid en menselijk falen

Lot van Teylingen ,

“Het begon allemaal zo lekker, maar toen is Alex voor zichzelf na gaan denken”. Rotterdamse singer/songwriter Alex van Holstein is begonnen in de cabaretwereld, maar is verder gegaan in de muziek (cabaret werd, naar eigen zeggen, moeilijk gedoe). Zijn theaterachtergrond is goed te horen in zijn voornamelijk kleinkunst-achtige liedjes, Nederlandstalig en melancholiek. Zijn nieuwe album, Glazen Vogel, is onderdeel van een drieluik: eerder verschenen Ijzeren Vogel (2011) en Papieren Vogel (2012).

Het album begint veelbelovend met het nummer Vaal Oranjeachtig Leer. Van Holstein vertelt over een eenzame man, verlaten door zijn grote liefde, speculerend over de leegte van zijn bestaan. Het lied eindigt vrij abrupt, wat in eerste instantie onbevredigend lijkt, maar wel bijdraagt aan het gevoel dat het nummer oproept: verwarring en onbegrip. Wat meteen opvalt, is de band. Van Holsteins muzikanten zijn in topvorm en zorgen voor spanning en variatie in de liedjes. Helaas blijft de zang wat achter. Deze is in vrijwel alle nummers op één level: zwaarmoedig, laag en vlak. Dit is zonde, want hierdoor krijgen alle nummers dezelfde feel en sfeer, en lijkt er weinig variatie in te zitten. Hij Heeft Nederlandse Ouders is jammer genoeg echt een misser. Verkeerd klemtoongebruik en Jip-en-Jannekerijm gaan na verloop van tijd irriteren (Stefan houdt van bitterbal/zijn vriendjes ook maar wel halal). Vreemd, want in andere nummers zitten aardig wat fraaie voorbeelden van donkere, diepzinnige teksten. Het duet met Martine de Kok is zowel muzikaal als tekstueel erg geslaagd. Bovendien vormt de hese, zachte stem van De Kok een mooi contrast bij de zware klank van Van Holstein.

Vergankelijkheid, menselijk falen en eenzaamheid zijn de meest prominente onderwerpen in de nummers. Glazen vogel is een portret van de bittere, eenzame man. Van Holstein heeft goed geluisterd naar mensen als Maarten van Roozendaal en Erik de Jong, maar is zelf taalkundig niet consequent genoeg. Virtuoze klankrijm wordt nog te veel afgewisseld met het eindeloos herhalen van één woord, zoals op het nummer Chantal. Het mag wat gedurfder, rauwer, minder gepolijst. We willen de eenzaamheid, de wanhoop voelen schuren, dit gebeurt nog niet. Nogmaals hulde voor de band, die de hele plaat naar een hoger niveau tilt.