Voor aanvang van het voorprogramma staat er al een handvol mensen nieuwsgierig te wachten op de opkomst van Clean Pete. Op basis van deze artiestennaam zou je de nieuwste, onlangs gerehabiliteerde hiphop sensatie van Rotterdam Zuid verwachten – niets is echter minder waar. Clean Pete is het muzikale vehikel van de tweelingzusjes Loes en Renée Wijnhoven die Nederlandstalige liederen brengen met cello en gitaar. Dat laatste doen ze uitstekend, getuige het platencontract bij Excelsior Recordings dat ze op basis van een in eigen beheer uitgebrachte EP en goed contact met Anne Soldaat in de wacht wisten te slepen. Inmiddels is er een debuut opgenomen en in het begin van het volgende kalenderjaar kunnen we die bij de lokale platenboer aanschaffen.
Het ontwapenende duo weet met een handvol sterke liederen, die het vooral van de bij vlagen geniale teksten en de complementaire zang van de dames moeten hebben, het leeuwendeel van het publiek te boeien. Daarnaast oogst de tweeling applaus door op geestige wijze de aanwezige borrelaars een terechte uitbrander te geven, bijzonder risicovol als voorprogramma maar ze komen er mee weg. Na een klein half uur en een spontane vragensessie aan het einde is de koek helaas al weer op, Clean Pete geeft ons vanavond reden te over om reikhalzend uit te kijken naar het aanstaande debuut.
Ingetogen Emilíana Torrini intrigeert gemêleerd gezelschap in Maassilo
Clean Pete geeft bezoekers reden genoeg om uit te kijken naar het volgende kalenderjaar
Vijf jaar ligt het uitkomen van Emilíana Torrini’s plaat Me & Armini alweer achter ons. Met deze plaat, en dan voornamelijk met radiohit Jungle Drum, brak de charmante IJslandse zangeres plots door bij een groter publiek. Na het succes trok ze zich terug om rustig moeder van een zoon te worden, trad nog slechts sporadisch op en was intussen druk bezig met een opvolger voor Me & Armini. Inmiddels ligt Tookah in de schappen, misschien wel Torrini’s meest diverse album tot op heden. Vanavond staat madame voor het eerst sinds lange tijd weer op de Nederlandse planken en daar laat ze meteen een buitengewoon verdienstelijke indruk achter.
Terwijl de roadies bezig zijn met de gebruikelijke poespas stroomt de Maassilo mondjesmaat voller. Het wordt vanavond hooguit behoorlijk druk, uitverkocht lijkt het bij lange na niet en zonder al te veel gebruik van de ellebogen kan men naar voren. Het lijkt Emilíana Torrini weinig te deren, de IJslandse oogt bij opkomst goed gemutst en daar komt vanavond weinig verandering in. Ze trapt vanavond, in goed gezelschap van een zeskoppige begeleidingsband, af met een aantal nummers van haar laatste plaat (o.a. Home en Autumn Sun). Wat opvalt is dat de jongste liederen goed worden ontvangen, ondanks dat de plaat amper twee maanden verkrijgbaar is lijkt het publiek haar nieuwste werk bijzonder goed te kunnen waarderen. Dat laatste is overigens volledig terecht, het is een enorm sterk album en vanavond zijn de hoogtepunten grotendeels afkomstig van Tookah.
Na wat uitbundiger nieuw werk gespeeld te hebben gaat Torrini wat ingetogener te werk, ze vult het grootste deel van haar set met de rustige nummers van praktisch al haar studioalbums, ook de ouderen. Zo passeren bijvoorbeeld Today Has Been Okay en Summerbreeze uit respectievelijk 2004 en 1999 de revue. Dat de zangeres al lange tijd niet meer op de bühne heeft gestaan blijkt wanneer ze Lifesaver ten gehore brengt, halverwege slaat de twijfel toe en zo graaft ze de rest van het nummer tevergeefs naar de tekst ergens diep, diep in haar brein. Inmiddels heeft ze al meer dan voldoende goodwill gekweekt bij het dankbare publiek dat ze er zelfs met een luid applaus vanaf komt. Als gezegd tapt Torrini vanavond voornamelijk uit haar ingetogen vaatje, maar net wanneer de verveling op de loer komt te liggen gooit ze haar meest avontuurlijke nummer van de laatste jaren in de strijd: Speed of Dark. Deze uitbundige, theatrale synthpop kraker is de eerste single van Tookah en een welkome afwisseling in de set – Torrini doet hier enorm veel aan Zola Jesus denken.
Het is jammer dat we vanavond niet wat van Emilíana’s grijze verleden te horen krijgen, wat meer nummers van Love in the Time of Science had het geheel net iets spannender gemaakt. Na ruim vijftien nummers stappen de muzikanten gedecideerd het podium af. Tot dan toe was Jungle Drum nog niet voorbij gekomen en dus krijgen we het onvermijdelijke: een toegift waarin Torrini andermaal het publiek bedankt, de bandleden één voor één in het zonnetje zet en nog een tweetal nummers ten gehore brengt. Jungle Drum is uiteraard de afsluiter en zo komt er een eind aan een memorabel optreden van een intrigerende Emilíana Torrini, chapeau.