Fosforescerend sprankje hoop

Baardaap met luddevedu

Tekst: Chantal van den Berg Foto's: Marcel van Leeuwen ,

De zaal is gevuld met in flanellenhemden geklede bebaarde heren en bebrilde dames, het onofficieuze uniform voor deze avond. Een avond die gevuld wordt met harten brekende Folk, Americana. Want verdrietig is Matthew Houck oftewel Phosphorescent de laatste tijd wel geweest. Na zijn relatiebreuk wist hij zich even geen raad meer, zelfs muzikaal niet, en nam daarom een break in Mexico om zich weer op het schrijven en het leven te storten. Met als resultaat al weer zijn zesde album ‘Muchacho’, “een stand-up-and-play-record, geen lay-down-and-die-record."

Iets te laat maar wel fris gedoucht verschijnt Houck zich verontschuldigend op het podium samen met zijn live band. Deze bestaat uit Scott Stapleton nog steeds op keyboard, orgelspeelser Jo Schornikow, bassist Jeffrey Bailey, drummer Christopher Marine en percussionist David Torch.

De helende werking van zijn muziek begint bij de break-up song ‘Terror in the Canyons’, waar Houck’s stem het rauwe van de onderliggende emotie niet kan of wil verstoppen. Tijdens zijn trip naar Mexico is hij ook in de weer gegaan met een variatie aan elektronische speeltjes die hij zowat allemaal in ‘A New Anhedonia’ voorbij laat komen. Waardoor hij zijn eigen stem kan loopen en zichzelf dus als koor laat zingen. Iets wat hij in meer van zijn nieuwe songs laat terugkomen. Maar naast het verdriet is er ook de sta open stof je zelf af mentaliteit, zoals terug te horen in de rockersong ‘Ride on / Right on’.

Hier in Nederland is hij nog niet echt bekend bij het grote publiek, maar daar kan met deze release wel eens verandering in komen. Aan het toegestroomde publiek te zien en te horen smaakt de melancholische country folk mix, á la Bon Iver, Will Oldham, Iron and Wine en met Fleet Foxes-achtige harmonieën, die Phosphorescent voortbrengt zeker naar meer.

Houck staat dan wel midden op het podium en zingt alle nummers op die gepijnigde toon van hem, hij heeft naast zich zo nu en dan toch even een flinke concurrent voor alle aandacht van het publiek. Scott, gekleed in een felgekleurd Hawaii shirt, zorgt met zijn vliegensvlugge vingers en overduidelijke enthousiasme voor een echte side-show. Hij gaat zelfs een klein toetsenduel aan met de tegenover hem zittende Jo Schornikow tijdens ‘Nothing Was Stolen’.

Het is een avond gevuld met voornamelijk nieuwe nummers, maar oude vertrouwde en publieksfavorieten als ‘Wolves’, ‘Tell Me Baby’ en ‘Los Angeles’ hebben ook hun plek op de setlist van vanavond. Iets wat de toegestroomde fans zeer waarderen. De vertraging van eerder op de avond wordt dan ook volledig goed gemaakt met de super lange versie van Los Angeles. Als afsluiter trekt Houck hierbij nog eens alles uit de digitale kast , met verscheidene effecten voor zijn gitaar en zang.