Met een vrolijk ‘Hallo!’ komt Tessa op, met haar muzikanten om zich heen. De band begint met Put Me On The Light Box en de zaal is meteen enthousiast. Orlando lijkt er ook zin in te hebben: de bandleden swingen en gaan op in de muziek. Ook Tessa staat vol overgave te zingen en er verschijnt al snel een brede lach om haar roodgestifte mond.
Aan de kreten uit de zaal te horen zijn er vanavond een heleboel Orlandofans. De mensen die het nog niet zijn worden dat wel na vanavond. Tessa straalt enorm veel charme uit en de nummers worden knap gespeeld. Door de blazerssectie heeft Orlando een heel eigen en warm geluid, en liedjes over discobowlen (Black Light Bowling Night) klonken nog nooit zo elegant.
Hoogtepunt van de set is de single Show Me Where The Bullets Go, waarbij de zaal swingt en Orlando’s blazers een vrolijk dansje doen. Tessa blijkt niet alleen in het bezit van een mooie breekbare stem, maar ze is ook niet verlegen om een praatje. Ze vertelt over haar nummers, stelt haar bandleden voor en zegt trots te zijn op haar cd. ‘Hij is achterin te koop voor twaalf euro. Hoeven we het daar niet meer over te hebben!’
We horen vanavond ook liedjes die niet op die cd staan: de set bevat twee nieuwe nummers, waaronder het mooie Fits Like A Glove. De set wordt afgesloten met Leave A Key, waarbij het publiek op verzoek van Tessa volmondig ‘It’s okay, we don’t have to fix it now’ meezingt. Rotterdam heeft echter nog lang niet genoeg gehoord, en Orlando keert terug voor een toegift van twee nummers. De eerste is een cover van Runaway van The National, een band die Tessa ooit live zag en waarbij de zanger op haar afliep. Orlando’s uitvoering is subliem en kan ook op het meeste applaus tot nog toe rekenen. Het laatste nummer is ook nieuw: het catchy Clockwise heeft strak drumwerk en eindigt met een gillende, mishandelde gitaar. Het publiek gilt ook: Rotown zag hier een erg overtuigend concert van een band van eigen bodem. Tessa en haar muzikanten gaan het met hun warme muziek en aanstekelijke enthousiasme nog ver schoppen.