Bottelaars en Beesten barst van de ongerepte creativiteit

Yoshimi! neemt je mee in haar creatieve verleden

Lodewijk Hoebens ,

Vorig jaar tijdens Motel Mozaïque speelt Yoshimi! op de Lijnbaan als een van de acts van Vive le Straatmuzikant. Een interessante artiest die eigenlijk een éénmansband vormt. Niek Hilkmann, alias Yoshimi, is pas 24 jaar endeelt sinds 2007 zijn unieke muzikale mix met het Nederlandse publiek. De nieuwste plaat Bottelaars en Beesten is een terugblik op eigen creaties in de vorm van onuitgebracht materiaal. Negen nummers die opvallen dankzij het vrolijke en speelse gebruik van verscheidene instrumenten en eerlijke teksten.

Sommige nummers verdienen meerdere luisterbeurten omdat, dankzij de diverse input van onder andere gitaar, mondharmonica, synths, percussie, melodica en xylofoon, het geheel soms onsamenhangend overkomt. Charmant is het zeker, maar de timing is een ander geval. Bovendien zijn de songs door Hilkmann zelf ingespeeld, gezongen en opgenomen, waardoorde productie op bepaalde momenten wat wisselvallig is. Noem het een punky vibe, die hoorbaar is in de opener Johnny Johnny Johnny (Ain't Dead). Een van de oudste liedjes dat voor deze release opnieuw is opgenomen. Voor het vijfjarig bestaan van de 'band' maakte Niek Altijd Wat (En Dat is Dat), wat een kijkje biedt in de gedachtegang van de man, op het ritme van distortion gitaren.

Wat een wonderlijke wereld van Yoshimi krijgen we te horen.Er is een hoop te ontdekken en dat is op deze plaat het beste samen te vatten in de titel Walk of Life. De bekende hit van Dire Straits is op originele wijze onder handen genomen. Het wekt niet alleen interesse door het variërende instrumentarium, maar ook de achtergrondzang is boeiend. Niek Hilkmann doet veel in zijn eentje, maar live krijgt hij de nodige hulp. Niet alleen broer Ruud helpt geregeld een handje, ook hun opa doet mee. De samenzang komt terug op No Way Around That, de tweede cover van Bottelaars en Beesten. Origineel een Wim T. Schippers creatie, dat een duidelijke inspiratiebron blijkt.

Naast invloeden van Spinvis en Lucky Fonz III horen we Afrikaanse en soms kinderlijke ritmes terug. Goed voorbeeld is het instrumentale Hey Hey dat met de hypnotiserende synth-bliepjes wel onderwater lijkt opgenomen. Het nummer mondt uiteindelijk uit in een bruisende acht minuten durende live track. Doe de Krab zou zo passen in een aflevering van Spongebob, inclusief zeemeeuwen en andere beestachtige geluiden. Als Spongebob Squarepants en Patrick Zeester zingen en praten Niek en drummer Dennis nogal luguber over de liefde. Violen en keyboards in mineur creëren een droevig slot.

Dit in tegenstelling tot de rest van het album, dat bol staat van de vrolijke, frappante melodieën vol creativiteit. Op dit album laat Niek Hilkmann hier en daar wat steekjes vallen. Ook is Nieks zangstem niet altijd zuiver en mist het net als de muziek in al zijn speelsheid de nodige timing. Wie echter luistert naar de creatieve live uitvoering van Doe de Krab weet dat er op het podium een hoop te beleven valt. Daar draait het uiteindelijk toch om? Bovendien is deze plaat een verzameling oud werk en heeft Yoshimi! zich ondertussen muzikaal sterk verbeterd, zonder helemaal volwassen te worden. Gelukkig maar.