Na eerst in de middag een gezellige instore sessie te hebben gespeeld bij de haarsnijders en barbiers van Schorem, verschijnt het tweetal nu fris geknipt op het Rotterdamse podium. Jammer genoeg zit het mooie weer het tweetal niet mee, waardoor de opkomst wat aan de lage kant is in vergelijking met de andere jazzy optredens van de afgelopen tijd. Maar het publiek dat is komen dagen, waaronder de barbiers, is klaar voor een uitermate gezellige tijd.
De korte introductie van de tweemansband wordt gauw opgevolgd door een stroom aan nummers die terug te vinden zijn op de zeven studio albums van de stijlvol geklede mannen. Met ontzagwekkende vingervlugheid worden de snaren van zowel Fuller’s contrabas als Andy’s gitaar en banjo bespeeld in ondermeer ‘Bye Bye Blues’ en ‘Please Don’t Water It Down’. Maar er wordt ook een vette vaudeville knipoog gegeven door de mannen met de inzet van de kazoo en de grappen en grollen tussen de liedjes door. Iets wat voor een losse en relaxte sfeer zorgt onder het publiek dat de glazen goed laten rinkelen en het, anders zo irritante, geroezemoes niet verstomt tijdens het optreden.
Een echt levendige show dus, gevuld met een repertoire van oude swing, jump blues, country en dixieland. Diepgang hoeven we niet te verwachten bij de liedjes van dit vermakelijke duo, want de teksten gaan voornamelijk over de geneugten van het leven zoals eten, alcohol, feesten en vrouwen. Al dan niet in die volgorde. Teksten dus die iedereen begrijpt en uit volle borst binnen de kortste keren mee kan schreeuwen, iets wat dan ook gebeurt tijdens ‘William Howard Taft’, ‘Fancy Beer’ en ‘Chocolate Milk’.
Het tempo zit er in en voordat we het weten zijn er al zo’n kleine 10 liedjes gespeeld en is het einde nog niet in zicht. Het scheelt dan wel dat geen van de songs echt veel langer duurt dan twee minuten. Hetzelfde geldt ook voor de korte interactie momentjes van de heren, zoals de rondvraag voor het publiek dat eigenlijk meer in de stemming is voor smakelijke nummers als ‘Cheese and Crackers’, Porkchops, en ‘Tikka Masala’.
De voetjes gaan deze avond niet echt van de vloer. Dat er qua tempo, arrangement en melodie weinig variatie is neemt het publiek ook voor lief, omdat de band meer een totaalpakket biedt van optreden, humor en nostalgie. Het standaard ‘we want more’ kan dan ook maar net een keer gescandeerd worden, voordat het tweetal het podium al weer betreedt en vijf door het publiek aangevraagde songs speelt ter afsluiting van een vermakelijk optreden.