Reden voor hun aanwezigheid in het Rotterdamse is het laatste album The Bloom and the Blight welke in september van vorig jaar uitkwam. Het tweetal speelt al jaren samen maar is ‘pas’ sinds 2002 actief onder de naam Two Gallants. Als je maar met z’n tweeën op een podium staat en ook nog eens het wat stevigere gitaarwerk omarmt dan is de vergelijking met The White Stripes en The Black Keys snel gemaakt. The Bloom and the Blight is het vierde album van de band, van een echte doorbraak lijkt echter nog geen spraken.

Two Gallants knalt er vanavond in met ‘Despite What You’ve Been Told’. Misschien is het de dag die de stem van Stephens wat geruwd heeft maar hij klinkt vandaag een stuk heser en rauwer dan op plaat, en dat is zeker geen minpunt! Op ‘My Love Won’t Wait’ duelleren de heren met hun instrumenten, vallen uitdagend stil om vervolgens in twee keer zo’n snel tempo door te gaan.

Na twee nummers maant de zanger de lichtman de lampen in zijn gezicht te doven. Wat er allemaal op het podium gebeurt zal voor de mensen achterin de zaal dan ook een raadsel blijven. De wat schuchtere zanger laat het frontmannenwerk liever over aan bandgenoot Vogel die de beleeftheidspraat voor zijn rekening neemt. Wat de band ontbreekt aan praatgraagheid maakt de drummer in speelplezier meer dan goed. Als je er een dynamo op aan kon sluiten had Rotown voldoende elektriciteit gehad voor de avond.

Op de wat rustigere nummers als ‘Broken Eyes’ en ‘Prodigal Son’ komt de band niet altijd even goed uit de verf. De heren zetten hun beste beentje voor maar 1. ze behouden vanavond niet de aandacht van het publiek en 2. hoewel de country/blues kant van de band op het album goed naar voren komt ontbreekt het op het podium aan inhoud en volume.

De heren spelen op het tandvlees hun toegift. Het ontbreekt vanavond aan teveel ingredienten om van een geslaagde avond te kunnen spreken, Two Gallants speelt een degelijke show maar de pit ontbreekt. Misschien het de volgende keer gewoon bij één optreden per dag houden?