Mister and Mississippi van ongekend hoog niveau

Muisstille de Unie geniet van weidse klanken

Tekst: Klaas Bakker Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Het verhaal van Mister and Mississippi is een bijzondere. Het komt in het kort op het volgende neer. De band begon op de Utrechtse Herman Brood Academieals een schoolopdracht, alwaar de klik dusdanig goed bleek dat de drie jongens en dame besloten om als viertal verder te gaan. Wat volgde was een snelheid van komeetachtige proporties, dat via o.a. voorprogramma’s van Patrick Watson en Blaudzun en het winnen van de Amsterdamse Popprijs uiteindelijk leidde tot een prachtig debuutalbum. Een album dat een voorjaarstour uiterst rechtvaardigt. In een stijf uitverkochte de Unie overtuigde Mister and Mississippi vrijdagavond moeiteloos.

Als gitarist en toetsenist Tom Broshuis met zijn strijkstok op zijn gitaar de avond opent en de klanken van See Me laat horen, is iedereen in De Unie muisstil. Tussen de eerste twee nummers wordt er zelfs nauwelijks geklapt, zo kort als de overgang naar Calm is. Het zal de rest van het concert zo stil blijven, wat voor Rotterdamse begrippen tamelijk uniek is te noemen. Wat ook het hele concert naar voren komt is het constante hoge niveau dat het jonge viertal deze avond laat zien. De beheersing van de instrumenten, de combinaties van onder andere post-rock achtige openingen en gezamenlijk zang. Het zorgt ervoor dat de bandleden ontspannen spelen en er overduidelijk plezier in hebben. Compositie en presentatie lopen naadloos in elkaar over.

Bij Bon Vivant nodigt zanger/percussionist Samgar Lemuël Jacobs het publiek uit om de ogen dicht te doen en te denken aan Frankrijk. Het korte chanson, dat niet ver weg staat van de orkestrale versie van Yann Tiersen’s ‘La Valse d’Amelie, wordt akoestisch gebracht. Voor een kleine anderhalve minuut waant men zich in de weidse Provence of Bretonse kuststroken. Wat volgt is een voortzetting van mystieke proporties die tijdens o.a. Coloured in White en Circulate naar voren komt. Spanningsbogen worden opgezet en minutenlang vastgehouden, waarna de dynamiek van de band weergegeven wordt. De dromerige rust die de band uitstraalt tijdens Follow The Sun wordt uitgesponnen tot een bombastische climax.

Na een daverend applaus komt de band terug om de belofte van de avond in te lossen met Northern Sky, de single en tevens de hit van het album. Het denderende einde kent veel gelijkenissen met het weidse geluid van Sigur Rós en wordt verlengd tot iedereen in de zaal na afloop in extase uiteenvalt en hartstochtelijk juicht voor de jonge bandleden. Het laat niets te raden over, ook deze avond heeft Mister and Mississippi weer vele harten veroverd. Begin april is de band terug in Rotterdam en is dan te zien op Motel Mozaique. Ongetwijfeld zal ook dat optreden aan de ketting van zeges geregen worden.