Als eerste is het podium voor My City Burning. Deze band van uit Amsterdam maakt onderhand vast deel uit van de hardcore scene in Nederland. Beukende drums, metalriffs over vol opengedraaide Marshall versterkers, alles zo hard en zo snel mogelijk. Hardcore is ontstaan uit de punkrock en trashmetal van de jaren ’80 waar werd afgezet van de meer arty farty post punk uit die tijd. My City Burning is trouw aan het genre en speelt, onder leiding van frontman Igor, een oorverdovende set. Zoals het een goede hardcore band betaamt wordt er veel contact gezocht met het publiek, waaronder zich veel bekenden bevinden. Als ze het podium verlaten is iedereen wakker.
De tweede band is Coldside, aangevoerd door twee zangers van Amerikaans postuur, samen ruim vierhonderd kilo’s. Deze band uit Florida speelt een combinatie van hardcore punk en crossover. Snelle, groovende riffs en teksten met een hoog meezing gehalte. Denk aan Biohazard. Refreinen als ‘I Wanna Drink Until I Die’ worden luidkeels meegezongen. Met name door het indrukwekkende zangersduo heeft Coldside een overtuigende podiumuitstraling. Coldside heeft een sterke eigen identiteit, iets wat binnen het hardcore punk genre nog wel is ontbreekt. Ze geven een verrassend goed optreden weg. Coldside is zo’n band waar we nog wel van gaan horen in de toekomst.
Tot slot is het aan de hoofdact, Agnostic front, om de avond af te sluiten. De band wordt samen met onder andere Murphy’s Law, Warzone en Sick Of It All, gezien als de grondleggers van de New Yorkse hardcore scene. Het album Victim In Pain uit 1984 is een klassieker en sindsdien geniet de band hoog aanzien. Het optreden wordt gestart met een sample van The Good, The Bad & the Ugly en, aangevoerd door frontman Roger Miret, komt de band onder luid gejuich het podium oplopen. Agnostic Front speelt voornamelijk oldschool hardcore nummers, maar hier en daar zitten er ook wat meer melodische punknummers tussen, uiteraard uitgevoerd in hetzelfde moordende tempo als de rest van de set.
Als ‘Gotta Go’ wordt ingezet kent het hele publiek de tekst. Een band als Agnostic Front hoeft niks meer te bewijzen. Dat is ook duidelijk zichtbaar aan hoe de band op het podium staat. Ze zijn volledig relaxt, maken tussen de nummers door hier en daar een geintje en ploegen moeiteloos door de set heen. Alleen gitarist Vinnie Stigma, die over een eindeloze hoeveelheid energie lijkt te beschikken, doet er een schepje bovenop en is continu bezig om het publiek uit te dagen. Agnostic Front eindigt het optreden met Blitzkrieg Bop van The Ramones. Agnostic Front is nog altijd hard, strak en nog lang niet aan vervanging toe.
De tweede band is Coldside, aangevoerd door twee zangers van Amerikaans postuur, samen ruim vierhonderd kilo’s. Deze band uit Florida speelt een combinatie van hardcore punk en crossover. Snelle, groovende riffs en teksten met een hoog meezing gehalte. Denk aan Biohazard. Refreinen als ‘I Wanna Drink Until I Die’ worden luidkeels meegezongen. Met name door het indrukwekkende zangersduo heeft Coldside een overtuigende podiumuitstraling. Coldside heeft een sterke eigen identiteit, iets wat binnen het hardcore punk genre nog wel is ontbreekt. Ze geven een verrassend goed optreden weg. Coldside is zo’n band waar we nog wel van gaan horen in de toekomst.
Tot slot is het aan de hoofdact, Agnostic front, om de avond af te sluiten. De band wordt samen met onder andere Murphy’s Law, Warzone en Sick Of It All, gezien als de grondleggers van de New Yorkse hardcore scene. Het album Victim In Pain uit 1984 is een klassieker en sindsdien geniet de band hoog aanzien. Het optreden wordt gestart met een sample van The Good, The Bad & the Ugly en, aangevoerd door frontman Roger Miret, komt de band onder luid gejuich het podium oplopen. Agnostic Front speelt voornamelijk oldschool hardcore nummers, maar hier en daar zitten er ook wat meer melodische punknummers tussen, uiteraard uitgevoerd in hetzelfde moordende tempo als de rest van de set.
Als ‘Gotta Go’ wordt ingezet kent het hele publiek de tekst. Een band als Agnostic Front hoeft niks meer te bewijzen. Dat is ook duidelijk zichtbaar aan hoe de band op het podium staat. Ze zijn volledig relaxt, maken tussen de nummers door hier en daar een geintje en ploegen moeiteloos door de set heen. Alleen gitarist Vinnie Stigma, die over een eindeloze hoeveelheid energie lijkt te beschikken, doet er een schepje bovenop en is continu bezig om het publiek uit te dagen. Agnostic Front eindigt het optreden met Blitzkrieg Bop van The Ramones. Agnostic Front is nog altijd hard, strak en nog lang niet aan vervanging toe.