Qeaux Qeaux Joans voelt de L.O.V.E bij Rotterdams publiek

Tekst: Chantal van den Berg Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Het brutale dametje dat ooit op het podium sprong bij Seasick Steve heeft inmiddels een prachtige cd getiteld‘No Man’s Land’, een contract bij Pias en een eigen tournee. De jaren van helemaal in haar eentje te spelen liggen achter haar en samen met haar crew staat Qeaux Qeaux Joans, oftewel Coco Jones, deze avond vrolijk op de planken van jazzclub Bird. Het zestal heeft er duidelijk zin in en het aanwezige jonge publiek ook.

Al bij avondopener ‘Sometime Soon’ dat qua arrangement toch uit zware baslijnen bestaat, weet ze met ferme vocale uithalen het nummer een ziel te geven. Daarnaast weet ze met haar Janis Joplin, Beth Hart-achtige gruizige zang en losse heupbewegingen het nummer soul en sex appeal te geven. Wanneer gitarist Richard van Bergen dan echter tegen het eind invalt bij het zingen is het bijna storend te noemen. Iets wat hij gedurende de rest van de set met zijn fijne gitaarwerk, en tegen het eind van de avond vocaal wel weer helemaal goed maakt.

De problemen met haar stem zijn nog niet helemaal weg, maar ze beïnvloeden zeer zeker niet haar performance. De aangeleerde zangtechnieken worden hier en daar spontaan vergeten door Coco, wanneer ze helemaal opgaat in haar optreden. Ze verontschuldigt zich hiervoortegenover haar aanwezige stemcoach, maar deze brutale dame bespeelt iedereen in de zaal zo met haar emotie gevulde zang, glimlach en kleine dansjes dat er uit volle borst wordt meegezongen tijdens ‘L.O.V.E’ en ‘Brother’ en ze haar stem uiteindelijk toch iets kan sparen.
Wanneer de keel van Coco dan ook nog gesmeerd wordt met een glas whiskey komen de verhalen ook los. Zoals de keuze van de eerste single. Liever had ze ‘Final End’ als single gezien, maar dat zagen de labelbazen toch anders. Toch heeft de zangeres wel een beetje gelijk gekregen, want juist met deze track werd ze serious talent bij 3voor12. Niet vreemd, want haar vertolking is ook nu weer gevuld met melancholie en intens gevoel, ondersteund door het minimale ingetogen perfect gebalanceerde slagwerk van Jody van Ooijen.
De verschillende songs stuk voor stuk kleine gevoelige liefdesverhalen. De een verpakt in soul en de ander wat meer in blues of folk of rock. Er zitten ook enkele piano pareltjes tussen zoals ‘What If’ en de voorlopig nog ongetitelde fonkelnieuwe ballad, van nog geen dag oud, waar het Rotterdamse publiek deze avond als eerste op getrakteerd wordt. Dat de dyslectische Coco geen noten kan lezen is geen probleem en wellicht zelfs een pluspunt. Hierdoor laat ze haar gevoelens ongehinderd over toetsen, snaren en door vocalen stromen.
Dat ze tegenwoordig met meer man on stage staat is te horen tijdens de speelse upbeat tracks ‘No Man’s Land’, ‘Heartache’ en ‘Road Trippin’’. De teugels worden los gelaten en gitaristen Isa Azier en Richard van Bergen, bassist Andert Tijsma, drummer Jody van Ooijen en toetsenist Timothy Banchet maken er een waar feest van. Slidende gitaren die met Coco meezingen en het elektrisch orgel dat de groove toevoegt zorgen uiteindelijk voor een swingende dansvloer. Voor beide partijen is dit een geslaagde avond, die in de toekomst nog wel eens herhaald zal worden.