#MM13: De NL Route met Mister & Mississippi, Broeder Dieleman & Akwasi

Verwacht nog o.a. Jacco Gardner, Orlando en Tangarine

Tekst: Ingmar Griffioen, Guido den Boer, Klaas Bakker, foto's Joyce Moes ,

Veel Nederlandse waar op deze Motel Mozaique, niet zelden van internationale klasse. 3voor12 legt ze langs de meetlat: wie steekt er bovenuit en waar gaan we deze omer nog veel plezier aan beleven?

Mister and Mississippi

Voordat de loopbaan van Mister and Mississippi goed en wel op gang is, lijkt de band al aan een zegetocht begonnen. Een deal bij V2, optredens op Noorderslag, Paaspop en straks alle belangrijke Nederlandse festivals, erkenning als 3voor12 en 3FM album van de week en als een van de 12van3voor12, 3FM Award nominaties als Serious Talent en Beste Nieuwkomer…het houdt niet op. Het verhaal is bekend: vier studenten aan de Herman Brood Academie vormen voor school een band, winnen de Amsterdamse Popprijs en daarna gaat het steeds harder.

In de volle Gouvernezaal wordt snel duidelijk waar al die erkenning op is gebaseerd: Mister and Mississippi heeft al een hoop pure klasse in huis. De groep bestaat uit vier vaardige muzikanten, die de zaakjes speltechnisch uitstekend op orde hebben, wiens stemmen mooi samen kleuren en die uitblinken in harmonieuze folkpop die aanzwelt tot grote proporties. Er zijn een paar inkakmomentjes en je zou wensen dat Samgar Lemuël Jacobs en Maxime Barlag vaker verschillende zanglijnen zouden kiezen, wat het spannender zou maken. Maar het vele spelen werpt zijn vruchten af: de bandleden opereren soepel, hebben tijd voor grapjes en durven al meer uit de band te springen. In januari waren ze nog vrijwel onbekend, nu spelen ze dus de Gouverne al bijna helemaal vol en muisstil, terwijl er hier genoeg buitenlandse concurrentie is. Nog even en al die verrukte bezoekers neuriën de nummers niet alleen mee maar zingen uit volle borst... Aan dit met noeste arbeid verdiende succes kan iedere muziekstudent en bijna iedere beginnende Nederlandse band zich optrekken. (Ingmar Griffioen)

Broeder Dieleman

De Paradijskerk, een betere locatie kan er eigenlijk niet zijn voor Broeder Dieleman. In alle weelde die de Katholieke Kerk rijk is komt dit drietal rondom ‘Broeder’ Tonnie Dieleman relatief sober over. Onder het motto “Even moed indrinken” trekt de boomlange frontman een blikje bier open, controleert nog even of iedereen plaats heeft genomen op de uiterst oncomfortabele houten kerkbankjes en steekt van wal. De akoestiek van de Paradijskerk geeft het prachtige, dynamische tokkelwerk van Dieleman een bijna bovennatuurlijk geluid. Zijn zang is donker en rauw en met een onmiskenbaar Zeeuws dialect vaak ook redelijk onverstaanbaar. Zijn twee metgezellen zijn voorzien van verscheidene instrumenten, van een xylofoon tot een floortom. Vooral Janine van Osta voorziet de nummers vaak van extra zang. Nadeel is dat dit af en toe niet geheel zuiver is. Zeker op de momenten dat zij de hoofdlijnen van de zang voor haar rekening neemt schiet haar stem af en toe een verkeerde richting in.

Toch blijft Broeder Dieleman boeien. Hoewel de teksten niet altijd even verstaanbaar zijn, worden ze wel met gevoel gezongen. De Schelde, witte reigers en de Engel des Doods worden veelvuldig bezongen, waarbij de kerk steeds meer gaat voelen als een Zeeuws strand, met enorme gouden beelden en een kroonluchter. Tussendoor maakt de sympathieke Zeeuw de ene na de andere gevatte opmerking of vertelt hij het aanwezige publiek wat wetenswaardigheden over de Katholieke Kerk, vaak met een knipoog. Het soms wat rommelige spel en de bij vlagen onzuivere zang wordt het drietal dan ook vergeven als zij na een kleine drie kwartier de set afsluiten. Een duidelijk geval van na het zingen de kerk uit. (Guido den Boer)

Akwasi O. Ansah

Akwasi O. Ansah opent vanmiddag het festival in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Samen met de band Daar Ergens heeft hij liedjes van Bram Vermeulen bewerkt, die uiteindelijk op Oerol in een toneelstuk te zien zullen zijn. Vandaag wordt het resultaat voor het eerst aan publiek getoond. Akwasi, bekend van Zwart Licht en doorgaans bezig met harde rapteksten, opent zijn ziel op Motel Mozaique. De nummers die over vriendschap en verdriet gaan, vormen een nieuwe inspiratiebron voor Akwasi. ‘Alle mannen laten echte tranen vallen’, vertelt hij na Weet Niet Waarom Ik Huil Vandaag. Ook in Spijt klinkt haast een ander persoon door in de rapper. Hij is van huis uit ook acteur, waardoor het geheel zo af en toe als kleinkunst aandoet.

Zo hard als bij Zwart Licht wordt dus het nooit, maar de wil om het publiek van zijn boodschap te overtuigen is er zeker. Bij De Wedstrijd, het lied waar dit project mee begon, is dat het meest merkbaar. Het half uur durende optreden is kort maar krachtig en de band is goed ingespeeld. Voor een première was dit dan ook zeker niet verkeerd. ‘Dood ben ik pas als jij me bent vergeten’, zo wordt in Testament bezongen. Door Daar Ergens en Akwasi zijn we Bram Vermeulen, voor zover mogelijk, zeker niet vergeten. Bram leeft voort, nog altijd. (Klaas Bakker)