Een paar maanden geleden stond het jazzgezelschap nog in ´t stampvolle Paard van Troje, terwijl buiten verse sneeuw op de stoep lag. Het ging los. Jong en oud swingde op de opzwepende funk en jazz van Gare du Nord. Dat dit geen trucje is dat herhaald kan worden, wordt in Het Energiehuis akelig duidelijk. De zaal is nog maar halfvol en merendeel van de bezoekers durven niet de vloer op. We blijven met z´n alle gezellig op de balkonnetjes staan. Zangeres Dorona Alberti merkt al vrij snel op: ‘Jullie hebben lekker veel dansruimte, dat is mooi.’ Tsja, zo kan je het ook bekijken.

Helaas wordt de dansruimte waar Dorona zo blij mee is, geen enkel moment volledig benut. Een zelfbenoemde Gare du Nord-fan naast mij vindt het allemaal maar tegenvallen: ‘Zonde dat het zo rustig is, hè?’

Al staat de rest van de band er af en toe als een ware figurant op het podium, gitarist Ferdy Lancee en bassist Frank Di Angelis weten zo nu en dan de spotlights op te zoeken. Lancee verbluft met gitaarsolo’s en weet ‘Summertime’ een country-achtige vibe te geven. Di Angelis blijft lang op de achtergrond, tot het licht even uitgaat en er lichtjes uit zijn bas lijken te komen. Hoe strak de mannen ook staan te spelen, , deze bassgimmick lijkt meer te worden gewaardeerd dan de strakke flow waarin de band deze avond in verkeerd.

En dat is dan misschien meteen het probleem van de avond. Nederlands grootste jazzband speelt elke avond alsof het hun laatste kan zijn, maar slechts de theatraliteit en gimmicks kunnen bij het publiek opwinding zorgen. Dat deze jazzformatie de gemiddelde Nederlandse groepen overstijgt, lijkt minder te worden gewaardeerd.