EP recensie: Lenya - Backwoods

Sfeervolle, semi-akoestische folk met rauwe alternatieve popsongs

Amber Zwartbol ,

Afgelopen zomer heeft Lenya haar debuut-EP Backwoods gepresenteerd. ‘Sfeervolle, semi-akoestische folk met rauwe alternatieve popsongs. Dynamisch en beladen met spannende harmonieën’, vermeldt haar bio. Achter de artiest Lenya gaat de Rotterdamse Julia Reinhold schuil.

In 2007 wint zij met haar eigen songs de publieksprijs van de Grote Prijs Zuid-Holland. Daarnaast musiceert Reinhold met diverse bands en artiesten. Ze werkt mee aan albums van Goslink, Kim Janssen, Marty Graveyard (ex-The Madd) en Harry Merry & The Must; speelt als zangeres/multi-instrumentalist bij Feaver (van ex- NRA Tjeerd Broere) en tourt met Oliver Oat door Duitsland en Denemarken. Daarnaast schrijft en musiceert ze voor diverse kunstprojecten (onder andere museum Boijmans van Beuningen, Groninger Museum, het Klachtenkoor Rotterdam) en speelt ze live soundtracks in samenwerking met animatiefilmmaker Hanneke Braams. Nadat ze afstudeerde aan Codarts, heeft ze in haar thuisstudio gewerkt aan het ontwikkelen van haar eigen repertoire. De vier juweeltjes van nummers op haar EP Backwoods zijn hiervan het resultaat.

De EP begint opvallend met het korte instrumentale nummer “In Away (Pt. 2)”. Dit door Lenya geschreven nummer is door andere muzikanten ingespeeld dan de de muzikanten op de rest van de EP en bovendien gewoon in haar huiskamer in plaats van in de studio. Het huiselijke en knusse karakter van een huiskamer lijkt door te klinken in de melancholische klanken van deze track, die zo als soundtrack van een goede arthousefilm dienst zou kunnen doen.

Z
odra de tweede track start krijgen we de échte sound van Lenya te horen: een volledige band zet het uptempo “Setting Clocks” in, een song die lijkt te gaan over het ontmoeten van een oude liefde. “We meet again, as friends, as enemies”, zingt Lenya. Lenya heeft een mooie zangstem, met warmte en een lichte heesheid. De productie klinkt degelijk met mooie lagen in de muziek.

De derde song heet “The Collector” en mag zeker het hoogtepunt van de EP genoemd worden. Deze trage folksong heeft een prachtige, donkere sfeer. De tekst is dan ook erg persoonlijk: Lenya bezingt hier een persoon, die ze vraagt om haar donkere gedachten te verzamelen en op te sluiten. Of deze persoon wel of niet echt bestaat lijkt ze over te laten aan de luisteraar. Het refrein is verslavend mooi, niet in de laatste plaats vanwege de achtergrondzang van Julia zelf.

De EP sluit weer meer uptempo af, met het poppy “This Time”.  Het is een erg dynamisch nummer, waarin twee keer gas wordt teruggenomen voordat het catchy refrein weer wordt ingezet.
 

Het is knap dat Lenya in een EP met slechts vier songs toch zo'n diversiteit en dynamiek kan laten horen. Dit maakt dat je het plaatje best een aantal keer op repeat kunt zetten voordat deze gaat vervelen. Wel maakt de variatie ook duidelijk waar haar grootste kracht ligt. Hoewel de meer poppy songs (nummers 2 en 4) erg catchy en degelijk klinken, verrassen de meer ingetogen liedjes (1 en 3) het meest. Met name “The Collector” bewijst dat Lenya grote kwaliteiten heeft, zowel als songwriter als als zangeres. De melodie en instrumentale invulling smaken naar meer; hopelijk weet ze deze lijn door te trekken op haar eerste volledige album waaraan ze momenteel druk bezig is.