Japandroids on steroids

Mooi samenzijn om rock te vieren

Tekst: Jasper de Jong Foto's: Dennis Wisse ,

Vanavond staat de tweekoppige formatie Japandroids op het programma. Deze Canadese heren komen hun tweede album ‘Celebrate Rock’ met ons vieren. Hun ongepolijste mengeling van rock en een vleugje punk wordt gestaag gedragen door een steeds groter wordende aanhang.

Japandroids... de eerste gedachten die je hier bij krijgt is een soort science fiction achtige band met veel electronica en, natuurlijk, een paar Japanners die aan het roer staan van een ruimteschip. Niets is minder waar. We hebben hier te maken met twee Canadese mannen zonder electronische wapens, maar met een drumstel en een gitaar. Het is het bekende concept wat we al kennen van the Kills, the Thermals, the White Stripes, the Black Keys en noem ze allemaal maar op. Los van het feit dat ze afwijken van deze bands, doordat ze geen ‘the’ in hun naam hebben, is de muzieksoort ook van een andere orde.

Zanger/gitarist Brian King vertelt bij aanvang dat hij blij is hier weer te zijn. Een paar jaar geleden maakten ze hun debuut in Rotterdam op Metropolis en hebben daarna op de afterparty in Rotown de tijd van hun leven gehad. Om die reden wilde zij dus weer terugkeren. Ze zijn ook erg blij nu een hele set te mogen spelen, omdat ze voornamelijk op festivals staan, die hen niet zoveel tijd gunnen. Wij zijn daar ook erg blij mee.

Vanaf de eerste aanslag op drums, komt de boodschap bij iedereen binnen. Hier gaat geknald worden. Het nummer ‘Young Hearts Sparks Fire’ verwoord en verbeeld het beste wat deze mannen op het podium neerzetten. De jonge mannen gooien al hun energie in de strijd en de vuurspetters spatten van het podium af. Het publiek beantwoord met volle overtuiging en al snel onstaat er een uitbundig pogoënde menigte. De uptempo nummers nodigen uit om mee te swingen en doen soms denken aan muziek die skatefilms uit de negentiger jaren de juiste beleving meegaf.

En zoals in de jaren ’90 ook te doen gebruikelijk was, word er oldskool gecrowdsurfd. De ene na de andere waagt zich aan een bodyboardsessie over een kluwe grijpende handen, zonder dat dit tot grote problemen leidt.

Dat ze al een jaar of zes samen optreden is ook duidelijk te merken. Het duo is een goed geöliede machine, die met zoveel power spelen, dat je je bijna het gevoel krijgt dat er achter de coulissen stiekem nog een paar muzikanten mee staan te spelen. Ook hun samenzang past goed bij elkaar en maakt hun muziek net even anders dan vergelijkbare bands. Toch zingt Brian de meeste zanglijntjes en zijn melancholieke geluid past goed bij de soms wat bombastisch neergezette songs.

De recht-toe-recht-aan nummers van dit duo komen soms wat monotoon over, maar is wel zodanig sterk dat je in een soort trance geraakt. Voordat je het door hebt is het concert na anderhalf uur ten einde. Zonder toegift stappen de mannen onder luid applaus van het podium af. Met natrillende trommelvliezen verlaat het publiek tevreden de zaal. Wat is het toch heerlijk om rock te vieren!