De avond begint met een slaapliedje, gespeeld door supportact Renée. Tijdens haar Duitse tour met Husky moest ze alleen het voorprogramma verzorgen. Gelukkig is er vanavond een tweekoppige begeleidingsband om wat leven in de brouwerij te gooien. De Anthony Michael Hall (Breakfast Club, Weird Science) look-a-like Stijn Engels achter de piano weet de aandacht naar zich toe te trekken. Zonder hem is enkel het geluid van een akoestische gitaar en cello te vlak. De uiteenlopende pianopartijen gaan van vrij klassiek naar dreigender werk met tussendoor vrolijke noten via de xylofoon. Het slot bestaande uit de twee singles 'Litle Soldiers' en 'Dum Dum Dum' veroorzaakt enige opleving.
De afgelopen editie van Motel Mozaïque had het Australische collectief Boy & Bear op de agenda, die met 'Milk & Sticks' een aardig hitje op zak hebben. Deze aanstekelijke mix van pop, folk en rock wordt ook gebracht door landgenoten Husky. Afkomstig uit het muzikale Melbourne, met artiesten divers als Nick Cave, Gotye, The Living End en Kylie Minogue, zijn ze wel als eerste band down under erin geslaagd om te tekenen bij het Amerikaanse label Sub Pop (Nirvana, the Shins, Dinosaur Jr., Fleet Foxes). Met die laatste band hebben ze niet alleen qua 'facial hair' veel gemeen maar het fijne gevoel voor samenzang en samenspel is volop aanwezig.
De liedjes hebben een natuurlijke en emotionele uitstraling met toepasselijke titels als 'Tidal Wave', 'Dark Sea' en 'The Woods'. Deze zijn sereen opgenomen in de zelfgemaakte studio net buiten Melbourne. Het viertal straalt een bepaalde rust uit. Hun spel is op het gemak, een vloeiend geheel, je voelt die Australische cool. Meestal begint frontman Husky Gawenda met zijn falsetto op gitaar en volgt de rest de muzikale richting. Neef en toetsenist Gideon Preiss gaat regelmatig op in zijn muziek als een soort van Stevie Wonder. Hij mag zelfs even de virtuoos uithangen met een klassiek stukje pianospel.
De avond staat vooral in het teken van doorbraakalbum Forever So die in hun thuisland al meer dan een jaar uit is. Na een fraaie opbouw met delicaat getokkel tijdens 'Hunter' gaan de integere vocalen verder in de nieuwe single 'The Woods' begeleidt door noest slagwerk terwijl piano en drums nogal onheilspellend tekeer gaan. Opnieuw een prima herfstnummer. 'Dark Sea' bezit diezelfde zanglijnen en een dito droevig karakter. De laatste track 'History's Door', waarmee Husky zich op de kaart zette, klinkt heel wat positiever. Het fijne gitaarspel, ongestoord tromgeroffel en mooie zangharmonieën geven het liedje zowaar een extra dimensie. Het publiek laat zich opnieuw welwillend horen nadat ze eerder meezongen tijdens een bewonderenswaardige cover van de band's favoriete singer - songwriter Leonard Cohen. Gelijkenissen tussen beide oeuvres zijn er zeker. Tijdens de encore wordt er toch gekozen om in mineur af te sluiten met het intense 'Don't Tell Your Mother'. De herfst is een feit.