De eerste band van de avond is de driemansformatie The Donny Brooks. Voorheen onder de naam One Night Band brengen de jongens, gehuld in modieus zwart, een fijne mix tussen White Stripes en Muse. De zware basslijnen tegen over het gevarieerde gitaarwerk met hoge vocalen en diep drumwerk zorgt voor een grungy feel. Iets wat de ganse avond weerklinkt. Aangezien het concert gratis is, lijkt het wat moeilijk om applaus te winnen. Op het podium spat het plezier er vanaf. Het wat belegen onthaal kan te maken hebben met de moeizame interactie tussen publiek en band. De handjes gaan uiteindelijk wel op elkaar als er een snaar springt bij de gitarist en de overige twee leden het op een potje jammen zetten. Het draait ten slotte om de eigen songs en die zijn dik in orde. Je merkt dat het drietal goed op elkaar is ingespeeld. We krijgen spontane rifjes tussendoor met op het einde een sterke gitaarpartij à la Tom Morello het vermelden meer dan waard is. Frappant is dan weer de drummer die met zijn keyboard extra diepgang geeft aan de liedjes. Jammer trouwens dat Bibelot gaat verhuizen want wat een sfeer! De belichting en het geluid in de zaal staat als een huis. Opmerkelijk dat er ondertussen een mannetje van het Leger des Heils rondloopt voor een centje.

Terug naar de muziek, het is de beurt aan Tantrum. De pikorde is duidelijk, er komt veel meer volk vooraan staan. Een apart gezelschap dit viertal die tijdens het soundchecken 'Even Flow' van Pearl Jam door de speakers horen gallen. Frontman Danny Versluis, een mix tussen Giel Beelen en Rivers Cuomo, speelt op dat moment tijdens het tunen een stukje 'Heart Shaped Box'. Het geeft nogmaals de vibe van de avond weer. Opvallend dat de bassist front en centre staat terwijl gitarist en zanger de flanken bedienen. Danny's stemgeluid begeeft zich tussen dat van Kurt Cobain, Richard Patrick en Layne Staley. Het gedreven gitaarspel dendert door zoals in 'No Gain' in de stijl van Bush en Silverchair. Om in jaren '90 sferen te blijven doet de gitarist nogal denken aan die beer van een vent uit tv series Parker Lewis Can't Lose en E.R. De band is misschien niet baanbrekend maar rockt hoe dan ook lekker weg. Alhoewel het publiek halverwege wat afneemt eindigen de mannen hun set met een nieuw, instrumentaal stukje dat in de buurt van Tool komt. Vooral het drumwerk klinkt eclectisch. 'Space Lord' wordt vervolgens door de DJ een van de muzikale bruggetjes richting de afsluiter van de avond.

Over Tool gesproken, hoofdact Stone Golem toont tijdens hun cd presentatie enige gelijkenissen met de kunstzinnige band uit Los Angeles. Op een groot videoscherm vertellen de arty animaties over the Universe of  Stone Golem. Voor het scherm spelen Mark, Wouter, Michel en Teus de plaat integraal. Het is een conceptalbum geworden dat ons meeneemt in de wereld van een folkloristisch stenen gedaante. ''A sun rises, a star dies, the Golem cometh.'' De opener 'Sunrise' komt rustig op maar het viertal zet al vrij snel een flinke geluidsmuur neer. In 'Turbotrucker' horen we een andere band uit steen, The Queens of the Stone Age, in gedachten voorbij gaan terwijl ook Monster Magnet voor enige spacy inspiratie heeft gezorgd. De vier leden soleren er samen flink op los en willen soms iets te ver de muzikale ruimte in. De tempowisselingen zijn af en toe een verademing. Er is echter niet veel tijd. ''The Golem is closing in!'' Het moment voor een 'Aerial Escape' waarin flink de beuk wordt ingegooid om vervolgens af te dwalen als een wandering spirit naar Desert VI. Melodieus klinkt het door diverse soundscapes die weergeven hoe het ongeveer moet zijn daar in outer space. Toch brengen ze ons terug naar huis via ruige wegen langs Wolfmother en Black Stone Cherry. Tijdens 'Home Again' komt het country aspect naar boven. Frontman Mark slidet over zijn gitaar richting het einde, richting het instrumentale, elf minuten durende epos 'Worldeater'. Het is nog niet helemaal over want we krijgen een voorproefje van de tweede plaat. De wereld is misschien nu nog wat veel voor Stone Golem. In Nederland en omstreken kunnen ze met deze aanpak van artwork, animatiebeelden en de originele, uitgebreide rockmuziek zeker wat betekenen.