Na eerst 's middags een akoestische show gedaan te hebben gaan rond half tien vanaf de eerste seconde alle remmen los. Face Tomorrow start toepasselijk met de afsluiter van hun laatste studioalbum 'The Maze', dat opent met een daverende intro, perfect voor het begin van een memorabele avond. Die gierende gitaren en oppeppende drums waar Jelle met zijn bijzondere stem elke keer een intense klasse over heen gooit. Onmiddellijk heerst er een soort van positieve agressiviteit bij de band, de jongens springen en halen alles uit hun instrumenten. Vooral Aart begeeft zich muzikaal in een eigen wereld, zijn bandmaten doen zeker niet voor hem onder. Er worden veel glimlachjes onderling afgewisseld. De sterke songs komen één voor één voorbij. Afwisselend tussen oud en nieuw werk maar iedere keer met een inzet van heb ik jou daar. Alle nummers bespreken is niet te doen want 22 songs passeren de revue.
De bekende vergelijkingen met andere bands kan gemaakt worden, hun voorbeelden als Minor Threat, Deftones en Nine Inch Nails zien we terug op de shirts die ze dragen maar laten we gewoon eerlijk zijn. Face Tomorrow kan zich meten met deze Amerikaanse rockgroepen en het belangrijkste is dat de Rotterdammers altijd hun eigen ding hebben gedaan. Daarom blijft die passie in het spel, ook al is dit de laatste keer op een podium in deze vorm. De feedback van het publiek oogt in het begin gezellig. Familie, vrienden en fans genieten van de songs terwijl op de flanken Aart en Ralf de ene na de andere lekkere riff het publiek insturen. Sfeer ontstaat er door de extra spots die een diepere dimensie geeft aan één van de mooie kenmerken van de band. Ze weten hun songs op te bouwen en kunnen temporiseren voordat ze een zoveelste climax creëren. Prikkelende drums en pompende baslijnen tijdens 'Delirium' en 'Enlighten Me' of rustig opkomende gitaarpartijen bij 'Puppet on Strings' en 'My World Within' afkomstig van de eerste twee albums.
Jelle blijft tussendoor contact houden met het publiek. "Wie heeft er sportschool nodig als je in een band zit!", vertelt de zanger gedurende een spaarzaam rustmomentje. Pauzes die hij soms heeft opgeschreven. Zo heeft hij een lijstje gemaakt vol trivia over het aantal gespeelde shows, bezochte landen, gebruikte plectrums en snaren... Plots besef je wat voor een band hier voor je neus staat. Terwijl je dat afvraagt gaat Face Tomorrow richting het einde. Zowel Aart als Jelle bedanken enkele mensen en dragen songs op voor al die jaren van support. Zelfs wanneer het privé heel moeilijk ging. Zoals de band aangeeft tijdens de twee laatste songs in de vorm van het rustige 'Move On' en 'the End'. Vooral de laatste, die overigens niet zo vaak live gespeeld wordt, is meer dan ooit op zijn plaats. Door merg en been gaat het wanneer Aart, Ralf en bassist Tijs met akoestische gitaar op een rij staan te spelen. Zonder drums van Sjoerd maar met persoonlijke teksten van Jelle is het een waardig slot. Aart omschrijft het als volgt: "Dat tijd alle wonden heelt is een leugen, alleen jijzelf kan dat doen." Slik!
De lichten gaan uit, is dit het einde? Nee want vrienden en familie hebben nog een leuk gebaar in gedachte. Nadat de lichten weer aangaan staan er allemaal bekenden vooraan in Face Tomorrow shirt. Een feest van herkenning, ook voor mensen die Face Tomorrow misschien niet zo goed kennen. Gelukkig krijgen we nog een encore vol positieve muziek waarbij heel Rotown op zijn kop staat. Toppers uit het oeuvre zijn 'All the Way', 'On My Own', 'Sign Up' en 'Worth the Wait'. Het publiek gaat helemaal los. De mensen springen, zingen mee, crowdsurfen (zelfs Jelle komt even voorbij) en genieten ten volle. De sfeer doet denken aan de videoclip van 'All the Way. Rake opmerking tussendoor van Jelle, "Wie muziek maakt in de zaal, begin een coverband en vergeet onze nummers niet te spelen!" Zo is het maar net want ook al komen er meer dan 20 nummers voorbij, niemand verveelt zich een seconde. Dan is het definitieve einde is aangebroken met een wens van Jelle, 'Back to the Starting Line'.
Face Tomorrow neemt afscheid in stijl. Beetje contrasterend dat er champagne wordt opengetrokken terwijl Jelle in tranen uitbarst. De man heeft net zijn ziel en zaligheid gegeven. "Tot ooit..." gooit hij er na het optreden nog uit. Hopelijk houdt hij zich aan zijn woord. De maandag erop moet hij om 10 uur op school les geven. De kids kunnen dagelijks genieten van een sympathieke frontman die een hele sterke band achter zich had. Zelf heb ik in korte tijd kennis gemaakt met Face Tomorrow via een interview en album recensie. Te laat, want het is over en uit. Eén van de grootste live bands is no more.
Dank voor 15 mooie jaren en het gaat jullie goed!