Het is snel gegaan met het vijftal, in Rotown zijn ze maar met vier. Vorig jaar hebben ze voor vier albums getekend bij het indielabel bij uitstek Rough Trade Records. Hun eerste plaat 'America Give Up' ziet in januari het levenslicht. In februari staan ze voor het eerst in Nederland en nu zijn ze terug. Afgelopen vrijdag prijkten ze nog vrij hoog op de affiche van London Calling waar ze volgens onze landelijke collega´s van 3voor12 nogal een onevenwichtige show speelde met potentie.
Het kwartet uit Minneapolis komt ontspannen het podium op. Vooral frontman Jordan Gatesmith staat er koeltjes bij. Hij is dan ook door NME verkozen tot één van de coolste mensen in 2011. Door zijn nonchalante gedrag komen de op plaat nochtans opwindende teksten niet over. Gelukkig is het gitaarspel meer dan bovenmaats en klinken de riffs gebracht door hem en gitarist Ian Nygaard lekker divers. Zomerse akkoorden (Beach Sluts), jaren '50 rockabilly (America) of steviger werk in de stijl van Libertines, Strokes en Ramones (Pythagorean Fearem). Beide heren hebben een leuke stijl van spelen, alsof ze hun gitaren moeten bezweren.
Drummer Brent Mayes oogt eveneens relaxed maar zit regelmatig flink te meppen achter zijn drumkit. Zonde dat de cymbalen te schel klinken en het de aandacht nogal wegneemt van de gecreëerde sound. Het enthousiasme lijkt ook bij het publiek wat te ontbreken. Pas halverwege de ultra korte set, wanneer de gitarist zijn capuchon naar beneden doet en de zanger zijn veters strikt, levert Howler de bekendere songs. 'This One´s Different', 'I Told You Once' en afsluiter 'Back of Your Neck' klinken een stuk verfrissender dan het eerste deel van de show. Als ze willen speelt de viermans formatie met een bepaalde klasse die na verloop van tijd alleen maar kan groeien. Voor iedereen het beseft is het concert in Rotown al voorbij en smijten ze hun instrumenten neer.
De zaal is in een redelijke shock. Zijn dit de nieuwe Strokes? De meningen lijken verdeeld maar er hangt wel iets in de lucht vanavond. Het kwartet doet nog een bisnummertje in de vorm van het groovende 'Black Lagoon'. Gatesmith pakt zijn gitaar niet meer op maar kijkt net als de hele show met een pakkende blik de zaal in. Hij vindt het dan ook een goede spot die tijdens de encore toch even heen en weer swingt. Opnieuw verdwijnen ze backstage al gaan ze vrij snel zonder de zanger naar buiten waar een stel dames hen zit op te wachten. Benieuwd of ze voor een vluggertje gaan of niet.