Aangekondigd als CODARTS presentatie is het podium voor Enis Gümes, Josué Amador en Andrea Coppini. Ze staan op het podium opgesteld met sopraan saxofoon, gitaar en een laptop. Zodra alles is aangesloten, beginnen ze te spelen. Ze zetten een ambiance van geluid neer die de WORM vult. De zaal is onderhand volgelopen en er wordt aandachtig geluisterd. De gitarist speelt met een strijkstok over zijn snaren. Ze creëren een landschap van geluid met pieken en dalen. Als onbekende met dit soort muziek wordt je in eerste instantie overweldigd door het gebrek aan aanknopingspunten en conventionele structuur. Uiteindelijk weet je toch in te haken en ga je het waarderen voor wat het is. Dan neemt het geluid je mee, het concert zet zich voort in je eigen gedachten. Helemaal niet verkeerd. Als de muziek stopt, volgt er luid applaus uit de zaal. Er wordt gebogen en bedankt.
Na de eerste sessie is Rubén Patiño, ook wel bekend als Pato, aan de beurt. Hij zet een laptop in de zaal met op het scherm het woord ‘TESTTOON’. Je voelt hem misschien al aankomen, de zaal vult zich met een hoogtonige piep. Zelfs de meest fervente noiseliefhebbers moeten even naar hun oren grijpen. De toon houdt zeker 5 minuten aan. Een groot deel van de aanwezigen besluit om de zaal te verlaten en een drankje te gaan halen. Pato weet een bepaalde grens te bereiken om er daarna overheen te stappen en dat is voorzichtig uitgedrukt.
Daarna is de bühne voor Nate Wooley, een bekende trompettist. Deze Amerikaan is één van de vernieuwers op het gebied van blaasmuziek. Hij maakt gebruik van een elektrisch versterkt signaal en feedback bij het spelen. In zijn optiek mag het wel eens afgelopen zijn met die Louis-Armstrongesque speelstijl. Hij speelt heel subtiel op zijn trompet met heel weinig lucht. De zaal kijkt gefascineerd toe.
Dan is het tijd voor het moment van de avond: Thurston Moore. De gitarist van Sonic Youth heeft zich samen met John Moloney op het laatste moment gemeld voor een noisesessie. De man is bijna 2 meter lang en torent over zijn twaalfsnarige akoestische gitaar heen. Zijn haar bedekt zijn gezicht. Het geluid is keihard. Hij bezweert zijn gitaar met de meest onwaarschijnlijke klanken. Het klikt zwaar en dreunend. Dit komt mede door de fantastische begeleiding op drums door Moloney. Wat een sonisch geweld!
Het publiek vindt het waanzinnig en er wordt gejuicht en gedanst. Halverwege wisselt Moore naar een elektrische gitaar. Hij bereikt hoogtepunt na hoogtepunt en als toeschouwer kan je alleen maar verbaasd zijn over hoe het kan. Na ongeveer een half uur is het afgelopen. Het applaus duurt bijna even lang. Thurston Moore was niks minder dan een spektakel.
Het applaus voor Moore en Moloney klinkt nog na als er aan de andere kant van de zaal geluid uitbreekt. Het is Donné et Desirée. Dit Rotterdamse duo gaat de avond afsluiten. Ze hebben een setting opgebouwd met een speakerkast, versterker, drie loopstations, percussieinstrumenten, een houten kist en een drumstel met 150 bekkens waarvan er ongeveer 100 rond het drumstel liggen. Donné et Desirée maken er een show van. Ze kijken wild om zich heen en naar elkaar. Er wordt continu opgebouwd en afgebroken. Ze spelen chaotisch maar met veel emotie. De drummer gooit met zijn bekkens, ze maken een enorm kabaal als ze de grond raken. Er is veel humor en het is een genot om het duo bezig te zien. Na ongeveer vijf exercities is het afgelopen. Donné et Desirée is professioneel maar vooral zeer vermakelijk.
Aan het eind van de avond wordt er nog een drankje gedronken in WORM. Thurston Moore heeft zijn rolkoffertje gepakt en verlaat het gebouw. De uitzonderlijke man loopt de Witte de Withstraat op en verdwijnt, moederziel alleen, in de nacht.