Als opener mag My Burning City het publiek wakker schudden. De band bestaat uit vier man in klassieke hardcore opstelling: gitaar, drums, bas en zanger met allemaal een korte broek aan. Tattoo’s zichtbaar op bleke onderbenen. Loeihard, strak, snel en met veel energie. Dat zijn woorden die passen bij My Burning City. Gitarist, Ramon Sebastien, speelt trashriffs op zijn Peavey 5150 waar Kerry King zijn vingert bij aflikt. Ook frontman, Igor Schoevaart, staat goed op het podium met z’n kale kop. De band is niet nieuw meer op het clubcircuit en ze hebben het affiche gedeeld met bands als: Machine Head, Hatebreed, Sick Of It All en Agnostic Front. Vanavond zijn ze goed. Helaas wil het publiek niet helemaal meewerken en ondanks meerdere pogingen van zanger Igor om de zaal los te krijgen blijft het wat statisch. De droogkloterige reactie is onterecht want My City Burning brand woest in Baroeg. Met de hoed in de hand bedankt de band het publiek.
Dan moet Biohazard het zelf maar doen. Billy Graziadei, Bobby Hambel, Danny Schuler en Scott Roberts. Hardcore punk veteranen, natuurlijk uit New York. Ze komen met veel energie het podium op. Het eerste nummer op de setlijst is ‘Vengeance Is Mine’ van het dit jaar uitgekomen ‘Reborn In Defiance’ album. De band lijkt geen vaste opstelling te hebben op het podium want ze rennen continu door mekaar heen. Er wordt veel contact gemaakt met het publiek en ze duiken meerdere malen in de mensenmassa. Er wordt opzettelijk chaos gecreëerd met veel Amerikaanse bravoure. Op een gegeven moment wordt Graziadei door een fan op de schouders genomen en al gitaarspelend door de Baroeg geparadeerd. Iedereen juicht.
De scheurende, schelle gitaren knallen door de ruimte. Billy, Bobby en Scott schreeuwen de longen uit hun lijf. De knallende basgitaar en harde maar groovende drums maken het af. Hier en daar knalt de band er nog een flitsende gitaarsolo overheen. De oude nummers worden herkend, de nieuwe nummers met enthousiasme ontvangen. De sfeer in Baroeg is goed. Er blijkt iemand in de zaal te zijn die bijna gaat trouwen. Als ‘mate of the band’ wordt hij het podium opgetrokken. Hij mag een liedje kiezen en krijgt meteen een microfoon in z'n handen om het nummer mee te zingen, voor zover hij de tekst nog kan herinneren. De band ligt in een deuk maar het geheel blijft opvallend goed overeind.
De kracht van Biohazard is de combinatie van snoeiharde hardcore riffs met een vleugje funkyness. Iets swingends in de ritmes waardoor het geheel iets extra’s krijgt. Dit zit hem vooral in de drummer, Danny Schuler, die tijdens het beuken altijd een huppeltje in zijn ritmes heeft zitten. Dit pakt Graziadei verder door met zijn teksten die af en toe tegen rap aan zitten. Dit is natuurlijk ook weer heerlijk jaren ’90. Dat het publiek alle nummers mee kan zingen is natuurlijk ook een dikke pre voor een goede gig.
Biohazard sluit af met ‘Come Alive’, ‘Punishment’ en ‘Hold My Own’ van het debuut album. De zaal is los: moshpits en stagedivers. Rode draad is de enorme lust for life waarmee de bandleden van Biohazard aan het spelen zijn. Ze hebben het hele optreden een brede grimlach op hun gezicht. Ook slaan de nieuwe nummers aan, de nieuwe plaat lijkt een succes te zijn. Verder is Biohazard natuurlijk classic.