Dit vijftal muzikale kiwi’s, zoals de inheemse bevolking van Nieuw Zeeland volgens goed
gebruik wordt betiteld, nemen de luisteraar vroeg in de middag op reis door hun eigen
futuristische wonderwereld. Wanneer men zich overgeeft aan de experimentele, psychedelische pop klanken van de band, en zich vastklampt aan de hypnotiserende stem van Connan Hosford, dan staat er heel wat te gebeuren. Connan Mockasin heeft kort na het begin een heerlijke flow te pakken en laat deze het gehele optreden niet meer los. De act is moeilijk grijpbaar, maar dat geeft het optreden bijna een extra dimensie. Met stilistische perfectie produceert de band geluiden die het perfectionisme van deze muzikanten tentoonstellen. Rare snuiters die Nieuw Zeelanders, maar O zo glorieus. Tekst: Alex de Bruijn
Verslag van de Workers Stage op Metropolis
Overdekt genieten van onontdekte pareltjes
Op de Workers Stage staan dit jaar zeer fijne (buitenlandse) acts geprogrammeerd. Gedurende de regenbuien is de tent een prima plek om te genieten van de verschillende optredens.
Connan Mockasin
Cerebral Ballzy
Sinds 2008 actief en pas kort hun debuut album op de markt hebben ze toch al aardig wat grote festivals aangedaan zoals Sonisphere en Reading and Leeds. En dan heeft nu Metropolis hen weten te boeken. De naam Cerebral Ballzy dankt zich aan een stuk door een trein overreden pizza. De band heeft een voorliefde voor jaren tachtig punk, Beavis and Butthead, drank, meisjes, skateboarden en pizza. Wat terug te horen is in hun supersnelle teksten van hits zoals, 'On the Run', 'Insufficient Fare' en 'Junky for Her'. Ze zijn opgegroeid in de slechtere buurten van New York maar in plaats van er over te zeuren schreeuwen ze dit van zich af op het podium. Kortom dé ingrediënten om een feestje om te zetten in een complete rel. De helft van de mensen die zijn komen schuilen heeft geen idee wat hen te wachten staat als de heren het podium betreden en hun muzikale geweld los barst! Na een paar seconden is er een circle pit geboren en klimmen fans in de staanders van de tent om zich vervolgens naar beneden te storten. Het gaat er hard aan toe en de fotografen hebben het er maar druk mee om alles wat er gebeurt vast te kunnen leggen. De zanger Honor Titus kijkt wat verdwaast uit zijn ogen maar lijkt het wel naar zijn zin te hebben en springt heen en weer over het podium en zwaait met de microfoonstandaard. Het optreden raast als een trein over je heen en laat je achter zoals de pizza waar deze groep zijn naam aan te danken heeft. Maar wat was het lekker! Tekst: Sandra Grootenboer
Active Child
Het Amerikaanse drietal, onder leiding van zanger/harpist Pat Grossi, voert ons kosmische synth-pop, en doet dat vanmiddag met verve. Dat Pat zijn naschoolse uren heeft gesleten in het plaatselijk jongenskoor te New Jersey, heeft hem bepaald geen windeieren gelegd. Want wat een stem heeft deze man! Hij voert je mee over regenachtige wolken. Langs zonne- en maneschijn. Even besef je niet dat het buiten staat de plenzen dat het giet. Nee, in de tent van het Workers stage speelt Active Child….en dat is hemels, ten voeten uit. Met hun triomfantelijke, “James Blake-achtige” synths en beats, en onder aanvoering van de dravende harplijnen overtuigt de band. Ze brengen hun muziek met overtuiging en dat blijkt een delicate klus, want de heren gaan op in strenge concentratie. Overigens werpt dit dan ook absoluut zijn vruchten af. Zelfs wanneer Grossi zijn positie achter de haast onmisbare harp verruilt voor de synth, die nog het meest doet denken aan de druilerige sound van de jaren ’80, blijven de composities boeiend. Dat is mede de verdiensten van de diepe drumbeats en de gelaagde achtergrond zang, van de overige twee bandleden. Vanmiddag is het ook als luisteraar bij deze heren hard werken geblazen. “Even nog een nummertje meepakken” is er eigenlijk niet bij. De set is enorm intiem, en wanneer je de lift- off hebt gemist is het moeilijk om gedurende de reis nog echt aan te haken. Nee, dit was zonder meer van begin tot eind een innemend optreden. “Thank you Rotterdam!” Active Child, het was ons een waar genoegen! Tekst: Alex de Bruijn