Bombay Show Pig is een band die de potentie heeft om snel door te gaan breken. Het gonst rond deze band van de verwachtingen en het album Vulture/Provider dat is opgenomen in creatief bolwerk Kytopia heeft deze verwachtingen alleen nog maar verder opgevoerd. Al bij de soundcheck van Bombay Show Pig is het duidelijk dat tijdens dit optreden de nodige decibellen geproduceerd gaan worden. Ondanks dat Bombay Show Pig slechts uit twee bandleden bestaat, weet dit duo hetzelfde geluid te maken als een volwaardige band. Zanger Mathias Janmaat beschikt over een originele en prettige stem. Drummer/zangeres/toetsenist Linda van Leeuwen levert bewonderenswaardig werk door afwisselend verschillende instrumenten te bespelen en gelijktijdig te zingen. De opbouw van de set zit goed in elkaar. Van rustig naar bombastisch met daarbij de nodige electro. Bombay Show Pig is deze zomer op meerdere festivals te zien. Op Metropolis heeft de band alvast een uitstekend visitekaartje afgegeven. Tekst: Linda Wimmenhove.
 

De 3FM Serious Talent stage biedt tijdens Metropolis ruimte aan nieuwe Nederlandse
bands. The Kik is echter niet zo nieuw meer ook al hebben ze onlangs hun debuut uitgebracht. In 2009 stonden de heren al op Metropolis onder de naam the Madd.
Vanwege personeelswijzigingen gaat Dave von Raven en co nu verder onder de huidige naam. Zoals altijd verschijnen de heren strak in het pak en ondanks het bewolkte weer heerst er een aardige drukte voor de Rotterdamse Fab Five. Tijdens de soundcheck klinken de zomerse tonen van Jungle by Night op de achtergrond. Wanneer het vijftal aan hun set begint, vallen ook de eerste druppels uit de lucht. Gelukkig is de muziek zo vrolijk en Dave een echte charmeur die het publiek onmiddellijk op zijn hand krijgt. Uptempo nummertjes, tussen de twee en drie minuten, zoals ´Cleopatra´ en ´Want er is Niemand´ doen de rest.

De liedjes zijn niet alleen vrolijk maar ook een feest van herkenning. De combinatie van
flarden Beatles, Kinks, Hollies met eigen, eerlijke teksten vormen samen prettige popliedjes. Net als Vanderbuyst heeft the Kik een bron aan muzikale keuzes uit het verleden. De passie spat van het samenspel af. ´Even voor Altijd´ krijgt net als ´Luchtballon´ een lekkere gitaarsolo mee maar de laatste heeft ook een orgelpartij waar Ray Manzarek jaloers op zou zijn. Ondertussen drumt Ries Doms als Keith Moon in zijn jonge jaren er lustig op los. De songs zijn afkomstig van debuut Springlevend waar natuurlijk ook de huidige zomerhit ´Simone´ op staat. Al wordt er meerdere malen gegrapt dat ze die vandaag niet spelen ontkomen ze er niet aan. Het doet iedereen de regen even vergeten. Tekst: Lodewijk Hoebens

 

Op het 3FM podium barst het van het diverse Nederlandse talent. Naast de Nederbeat    van the Kik, singer songwriter Yori Swart is het in de namiddag tijd voor het Rotterdamse Rats on Rafts. Zij brengen post punk vol hoekig gitaarspel en pakkende basslijntjes. Frontman David Fagan zorgt voor gepijnigde looks en een zware stem met echo´s van New Model Army en Echo & the Bunnymen. Er is weinig interactie met het publiek want het viertal gaathelemaal op in hun muziek. Gitarist en zanger zoeken elkaar op met hun gitaren en brengen aanstekelijke songs van hun debuut The Moon is Big. De saxofoon is er deze keer niet bij maar naast de rifjes zorgen de voortdurende funky basslijnen en boeiend drumspel in tracks als ´the Moneyman´ en ´the Moon is Big´ voor een gedreven set.

Tot alles wordt stil gelegd dankzij het nakende onweer. Niks aan te doen, met de Pukkelpop ervaringen nog vrij vers in het geheugen. Bassist Florian Veenhuis maakt even tijd vrij voor de fans terwijl iedereen wacht tot de donder en bliksem enkel nog uit de speakers hoeft te komen. Daar zorgen ´Plastic Plaster´ en ´God is Dead´ voor met de hulp van twee kindertjes die spontaan het refrein voor hun rekening mogen nemen. Uiteraard is binnen de kortste keren de zon weer één van de toeschouwers en sluit het viertal af met een instrumentaal einde waar voor een laatste keer alle effecten worden opengetrokken en de bass tot het laatste blijft doorgaan. Tekst: Lodewijk Hoebens

Uiteraard is er niet alleen Rotterdams talent aanwezig op het podium van Radio 3. Uit 020
komt Capeman rondom de energieke frontman Darko Tadic. Hij stond net als the Kik in
2009 al op Metropolis maar dan als the Darko´s. Sinds maart dit jaar heeft zijn nieuwe band hun debuut uit getiteld Stand Out, Cause Trouble. Daarvan hebben ´Mass Destructo´ en vooral ´Science´ al heel wat airplay gehad. Tijdens de soundcheck weet Darko het publiek aardig in te palmen. De man is een echte performer blijkt later tijdens het optreden. De songs zijn bovendien zeer overtuigend zoals het spacy ´We Got Glue´ vol synths en drumcomputer met vocalen die klinken als Tom Barman van dEUS. Deze song wordt gevolgd door de twee eerder vermelde singles die live een extra explosieve lading krijgen.

De sfeer groeit per nummer, tijdens ´Shed Some Light´ schuifeld iedereen de regen van zich af en gedurende ´Television´ staan ze op een gegeven moment met zijn drieën te drummen. Het is leuk om te zien hoe gitarist Ymer Marinus en Darko de show stelen. Bassist Martin van Lier en drummer Sin Banovic brengen het nodige evenwicht en ervaring. De lucht staat ondertussen weer strak blauw en op het podium gaat het er broeierig aan toe. Helaas zijn er toch al heel wat mensen naar huis. Dit heeft uiteraard niks te maken met de geleverde muziek.Die staat als een huis en de mix van rock en electronica smaakt naar meer. Gelukkig krijgen we nog het bijzondere Skip & Die die de 3FM tent mag afsluiten. Tekst: Lodewijk Hoebens

Het samenwerkingsverband tussen de Zuid-Afrikaanse Catarina Aimee Dahms (aka
Cata.Pirata) en Jori Collignon (C-mon & Kypski, Nobody Beats The Drum), genaamd Skip & Die, is zomaar ontpopt tot een volwaardige en zeer vermakelijke festivalformatie. En wanneer je zo uitpakt als zangeres Cata Pirata dat doet met haar punk-attitude, dan krijg je het veld voor het 3FM aan het dansen. Want ook al is dit niet alledaags, dit voelt goed. Met deze Afro-electro beats en een set losse heupen aanbid je de zon, dus dat gaan we doen. Met de toevoeging van de percussie en de snaarinstrumenten brengt de band een sound welke maar moeilijk te definiëren is, maar hoogstwaarschijnlijk woonachtig is in de buurt van M.I.A. De tracks zijn divers, vernieuwend en bovenal erg dansbaar. Een waardig en succesvol afsluiter van dit kleine, maar in zijn daden, grootse podium. Tekst: Alex de Bruijn