Spin Doctors vieren een feestje in Bibelot

Een show met weinig verrassingen.. of toch niet?

Tekst: Amber Zwartbol, foto's: Jasper van Dorp ,

Op donderdag 19 januari 2012 gaf de Amerikaanse band Spin Doctors een concert in Bibelot in Dordrecht. Menig dertigplusser zal toch even met de ogen hebben geknipperd toen ze de aankodiging van dit concert lazen. Spin Doctors? Was dat niet die band die begin jaren '90 wereldhits scoorde met nummers als Two Princes en Little Miss Can't Be Wrong? Juist, die band ja. Ter ere van het 20-jarig bestaan van het debuutalbum Pocket Full Of Kryptonite tourt de band door de US en Europa en deed dus ook Bibelot aan. Van dat album zijn tot nu toe wereldwijd al ruim tien miljoen exemplaren verkocht. Ter vergelijking: van Adele's debuut 19 zijn tot nu toe naar schatting "slechts" zeven miljoen exemplaren verkocht.

Des te opvallender is het dat bij binnenkomst blijkt dat Bibelot niet is uitverkocht. Sterker nog, de zaal is nauwelijks voor de helft gevuld. Gelukkig lijken de bandleden zich er weinig van aan te trekken. Met een grote glimlach op het gezicht stappen ze het podium op. Het is eigenlijk al meteen duidelijk: hier staat een groep muzikanten die gewoon lekker muziek wil maken, al zou de zaal compleet leeg zijn geweest. Hun sporen hebben ze toch al ruimschoots verdiend.


Het aanwezige publiek, waar overigens opvallend veel tieners en twintigers tussen staan, krijgt alle songs van het jarige album te horen - in de juiste volgorde en in de originele bezetting van destijds. Zanger Chris Barron heeft zijn lange manen en wilde baard inmiddels ingeruild voor een korte, grijze coupe en zorgvuldig getrimd baardje. “I wanted women to like me”, antwoordt hij desgewenst op de vraag vanuit het publiek waar zijn baard is gebleven. Zijn unieke stemgeluid is gelukkig niet veranderd, net als zijn rare fratsen. Regelmatig maakt hij knullige danspasjes op het podium of poseert hij uitgebreid voor de fotografen.


Het bijna kantoormedewerker-achtige uiterlijk van Barron vormt een mooi contrast met de verschijning van gitarist Eric Schenkman, die er met zijn flamboyante kleding uitziet alsof we nog steeds in de jaren '90 leven. Het past eigenlijk perfect bij zijn spel; schijnbaar zonder moeite tovert hij de ene na de andere geniale lick of solo uit zijn gitaar.

 

Ook drummer Aaron Comess is natuurlijk van de partij. Van alle bandleden lijkt hij het meest “in dienst van te spelen”. Rustig zit hij achter zijn drumkit en met zijn degelijke spel laat hij vooral de andere muzikanten schitteren. Dat hij zelf ook enorm veel in zijn mars heeft blijkt wel tijdens de uitgebreide drumsolo die hij weggeeft aan het einde van de set.


Wie vervolgens ook even alleen mag laten zien wat hij in huis heeft is bassist Mark White. En terecht, natuurlijk. Het bandgeluid van Spin Doctors is misschien nog wel het meest afhankelijk van de plucking en slapping-technieken van White. Met zijn funky spel lijkt hij eigenlijk de drijvende kracht achter het geluid.


Zoals gezegd houdt de band precies de originele volgorde van het album aan, waardoor verrassingen eigenlijk uitblijven. Barron kondigt de songs ook nauwelijks aan, uitgezonderd van een enkele “the next song is the next song from the album”. Wel valt op hoe sterk die songs stuk voor stuk zijn. Er zit werkelijk geen zwakke broeder tussen. Bij hits als Two Princes wordt er zelfs uitgebreid meegezongen.


Echte verrassingen krijgt het publiek toch nog richting het einde van de set. Zo wordt de bevriende gitarist Steve Conte (o.a. New York Dolls) op het podium uitgenodigd om een nummer mee te spelen. Daarnaast komen de eerdergenoemde solo's voorbij, enkele uitgebreide jams en ook het geweldige Cleopatra's Cat, van het album Turn It Upside Down, de opvolger van het debuutalbum. Dat album bestaat over drie jaar trouwens ook 20 jaar. Hopelijk is dat weer reden voor een feestje!