De man achter Loney Dear is Emil Svanängen. Voor wie deze band nog nooit heeft gehoord, Svanängen heeft een bijzondere stem. Een stem die elke zaal voor zich kan winnen, een stem die iedere keer weer een soort treurige glimlach tevoorschijn weet te halen. In Nederland werd Loney Dear vooral bekend door het album Dear John, dat in 2009 verscheen. In 2011 bracht de Zweed zijn laatste album uit, Hall Music.
In dit geval begin ik gewoon even bij het einde. Het warme applaus na het laatste nummer geeft zo duidelijk aan wat voor connectie je met deze band krijgt tijdens een optreden. Het vreemde is dat je het tijdens het optreden niet eens direct door hebt.
De band staat vanavond met z'n vieren op het podium en begint met twee nummers van hun vorige album. Niet geheel onverstandig aangezien het nieuwste album, gek genoeg, niet al te veel aandacht heeft gekregen. Door te openen met deze twee nummers is de aandacht gelijk al helemaal op het viertal gevestigd. Helaas blijft de aandacht niet geheel op de band gericht. Halverwege het optreden wordt het in Rotown wat meer rumoerig, wat de Zweed even verrast doet opkijken.
Gelukkig weet de band het publiek al snel terug te veroveren. Het kostte een korte pauze, maar daarna hoorde je na ieder nummer het enthousiasme toenemen. Iedere keer weer weet het viertal het publiek mee te nemen. Nummers die rustig en breekbaar beginnen en langzaam opbouwen naar een heel fijn hoogtepunt. Hierbij spelen de zanguithalen van Svanängen een grote rol, maar ook de aanzwellende drums en pakkende melodieën weten je makkelijk mee te slepen.
Loney Dear overtuigt in Rotown. Het nadeel van de band is dat het erg rust op vooraf opgenomen samples en elektronica. Er zijn een aantal nummers die zo mooi opbouwen, wat extra indrukwekkend moet zijn met wat extra bandleden. In Zweden speelde de band al eens met een orkest. Misschien is het een idee om ze volgende keer eens voor te stellen aan een Rotterdams orkest.