Red Snapper brengt BIRD in beweging

Britse band heeft zichzelf herontdekt

Tekst: Jasper de Jong Foto's: Patricia de Jong ,

Het is 1995. De befaamde donderdagse studentenavonden in Nighttown worden druk bezocht. De rokerige filmzaal staat iedere week stampvol dansende liefhebbers van soul, jazz en hip-hop. Sporadisch wordt de avond opgewarmd door een verfrissend nieuw bandje. In november staan daar opeens de mannen van Red Snapper. Hun debuutalbum ‘Reeled and Skinned’ is net uit. De funky contrabas riffs en de dromerige, soms wat beklemmende sfeer die ze creëren, zijn vernieuwend en slaan in als een bom. Volledig instrumentaal weten ze de filmzaal te betoveren en laten het publiek in een euforische staat achter. De synthese tussen akoestisch en elektrisch, maakte deze mannen ook uniek in de jaren negentig en worden daardoor door velen bestempeld als de pioniers van een nieuwe stroming, de dubjazz.

Zeventien jaar, met vele zijwegen, verschillende projecten, een break van zes jaar en zeven langspelers later, staan ze eindelijk weer op een Rotterdams podium. Ze zijn sinds 2007 terug in de oude bezetting en hebben zangeressen en rappers achterwege gelaten. In 2011 is het zevende studioalbum ‘Key’ uitgekomen en Red Snapper toert nu weer volle bak door Europa met een mix van dub, triphop, acidjazz en drum n bass.
 
Het lijkt erop dat ze zichzelf weer hebben herontdekt, getuige het energieke en afwisselende nieuwe album. Een herstart maken op nieuwe aanwinst BIRD in het Rotterdamse podiumland, is wat dat betreft een zeer goede combinatie.
 
Op de site van jazzclub BIRD valt te lezen dat Red Snapper aanvangt om acht uur. Een half uurtje later blijken de mannen van Red Snapper net hun eerste noten te laten klinken. Meerdere mensen verwachten niet dat het zo vroeg zou beginnen en er volgen dan ook nog vele laatkomers. Toch is de zaal vanaf het begin al lekker gevuld.
 
Wat een genot om deze mannen na zoveel jaren weer in de oude opstelling te zien spelen. Tom Challenger, de multiblazer, is de enige nieuwe muzikant en completeert het kwartet met zijn afwisselende spel op saxofoon en klarinet.
 
Door de vele ritme- en tempowisselingen verveelt het instrumentale spel nergens. Door de diverse stijlen en de veelheid aan laagjes, houden ze iedereen bij de les. Oud en nieuw werk wordt de zaal ingestuwd met forse kracht en de energie slaat over op het publiek. De voorste rijen komen steeds meer in beweging. De muziek leent zich goed voor de voetjes van de vloer. Spraakzaam is de band niet en spelen in één ruk door. Woorden zijn overbodig. De daden vertellen genoeg.
 
Ali Friend lijkt een haat-liefde verhouding te hebben met zijn contrabas. Het ene moment omarmt, streelt en strijkt hij zijn bass om er vervolgens vol overgave op los te beuken en te plukken. En met het gebrek aan een zanger, zingt hij een nummertje (Architectronic) mee van hun nieuwe cd en dat doet hij niet onverdienstelijk. Drummer Richard Thair staat jammergenoeg weggemoffeld aan de zijkant. Zijn vituose drumspel is daardoor niet voor iedereen zichtbaar. Zijn breakbeats zijn onnavolgbaar. Gitarist David Ayers bediend, tussen zijn gitaarspel door, de laptop om de muziek van de nodige elektronica te voorzien.
 
De energieke mix van stijlen en ritmes, doet het publiek steeds enthousiaster worden. Oude bekenden ‘Snapper’ en ‘Space Sickness’ worden met luid gejuich ontvangen en opgevolgd door een steeds uitbundiger dansend publiek.
 
Zonder dat veel mensen het weten zit er tegenwoordig in De Wereld Draait Door een hitje van Red Snapper. De intro van de ‘Trending Topic’ is voorzien van de pakkende melodie van het nummer ‘Hot Flush’. Ook deze keer pakt dit nummer het publiek op en sleept hen mee in de funky duistere wereld. Het nummer wordt uitgesmeerd om uiteindelijk naar een heerlijke climax toe te werken.
 
Na twee uur en een twee nummers durende toegift, stappen de mannen van het podium.
Red Snapper maakt zijn live reputatie meer dan waar en zijn weer helemaal terug.