Met een drummer en percussionist in de achterbak, pianist en violist op de backseat en het multi-instrumentale duo voorin, neemt Half Way Station ons mee naar het zuiden van de Verenigde Staten. Tussen het maïs en de moerassen krijgen we met opener ‘Mind over Matter’ een bijzondere sound geserveerd dat klinkt als een mix van indie, americana en gipsy.
Het podium staat net als Rotown overladen vol. De zeskoppige band heeft net genoeg plek voor al hun instrumenten. Enkel een grote trommel ligt naast het podium. In deze gezellige drukte komen ook de zenuwen af en toe boven drijven. Vooral bij zangeres Elma Plaisier lijken deze af en toe de overhand te nemen. Niet zo gek als je ziet dat ze voor elk nummer een ander instrument bespeelt variërend van synthesizer tot bassgitaar en harmonica tot accordeon.
Rikke Korswagen, de zanger en frontman speelt ook af en toe bass maar wisselt eveneens naar andere snaarinstrumenten. Jaap Rovers vult hem op dat vlak mooi aan met zijn viool. Het opmerkelijkste blijft de percussie. Dit gebeurt hoofdzakelijk door Benjamin Schaipp en Ruben van Asselt. Benjamin zit achter de drums terwijl Ruben te keer gaat op melkflessen, houten kratten en kapotte cymbalen.
Af en toe worden ze bijgestaan door de meedrummende pianist Mink Steekelenburg, zoals wanneer tijdens ‘Elephant Drums’ de zangeres het publiek induikt en de grote drum bespeelt. Al deze bijdragen geven een ongelooflijk pakkende sound, bijna hypnotiserend. Luister naar het instrumentale ‘Junction #3’. Misschien komt het wel door de ratel die regelmatig voorbij galmt. Het publiek geniet met volle teugen.
Dit weerspiegelt zich naar de band die er alleen maar meer en meer schwung in gooit. Terwijl in het begin van de set het gedans nog moest komen van de bezongen danseres Alina. Tijdens de encore speelt Half Way Station het enige nummer van het album die de revue nog niet was gepasseerd. ‘Storms and Shadows’ leek nog net iets te hevig voor de band, na een slok van wat Nederlandse ‘moonshine’ gaat ook deze als een fluitje van een stationschef.
Het spel blijft in volle vaart en eindigt met hun ‘Theme Song’. Nog één keer halen ze alles uit de kast. Zelfs een soort washtub, zoals op de setlist staat vermeld, doet dienst als contrabas. Met meeklappen en meezingen komt deze mooie avond ten einde en lopen we de maneschijn tegemoet.