De teller staat op 0, de band komt op en de muziek begint. De band is
goedgemutst vanavond, en vastbesloten er een feestje van te bouwen.
Daar worden ze bij geholpen door het publiek, dat van bijna alle
leeftijden is en er net zoveel zin in heeft.

De muziek van VNV Nation houdt het midden tussen Synthpop en jaren '90
House, met elementen van Industrial. Veel variatie in de muziek is er
niet; dansbaar is het zeker wel. De band concentreert zich met name op
hun nieuwere platen en slaat het underground-geluid van hun
beginperiode grotendeels over.

Zanger Ronan Harris weet wat het publiek wil en hij weet wat hij ván
het publiek wil. Tijdens en tussen de nummers praat hij veel met de
mensen vooraan, en zweept hij de menigte op. Als hij niet aan het
vragen is hoe het met ons gaat, vindt hij wel een reden om een
quasi-verbaasde frons op zijn gezicht te toveren als hij iets grappigs
in het publiek ziet. Geef toe, die plastic dinosaurus met VNV
Nation-sticker erop had je nog niet eerder gezien.

Ondertussen speelt de band door. Drummer Mark Jackson en de twee
gastmuzikanten schudden de hele avond lang tracks moeiteloos uit hun
mouw. Daarbij staan ze er wel tamelijk statisch bij. Ze laten het aan
voorganger Harris om het publiek te bespelen.

Tegen het eind van het concert verbaas ik me nog steeds. Waar is de
duistere rand gebleven die de muziek op plaat heeft? De oldschool
housebeat en attitude van Harris zorgen eerder voor een sfeer van
onstuitbaar, bijna religieus optimisme. Iets wat Harris nog eens
benadrukt tussen twee nummers in: "All you guys in the black metal
shirts have been waiting for something heavier all night, yes? Well,
this is NOT one of those songs".
Mijn laatste twijfel over de aard van dit concert wordt weggenomen als
Harris zegt: "You there! Put down your camera and start dancing,
damnit!" En weet je, de goede man heeft gelijk. Het is de band en het
enthousiaste publiek alleen om de energie en het feest toe doen... Al
het andere is ruis.

Lang nadat de band uit het zicht is verdwenen tijdens een van de vele
toegiften, en alleen Harris nog verbaasde gezichten staat te trekken
op het podium, brult het publiek door: "Let there be... Let there
always be... Neverending light".

De boodschap is duidelijk. 'Victory, Not Vengeance'. Het is het
cadeautje van de band wat we meenemen als we weer naar buiten gaan, de
duisternis en sneeuw in.