De Unie is bijna tot de nok toe gevuld wanneer Tamara Woestenburg het podium betreedt. Wanneer ze de eerste noten van ‘I Cried So Much I’m Thirsty’ inzet wordt het direct muisstil in de zaal. Ze zingt dit nummer zonder enige vorm van muzikale begeleiding en het enige wat je naast haar mooie stem hoort is het tappen van haar voet. In dit nummer laat ze horen over een grote variatie in stemgeluid te beschikken. Het varieert van ingetogen stukken tot krachtige uithalen.
In het ‘How I Miss You’ laat Tamara haar gevoelige kant zien. Ze wordt in dit nummer door de volledige band bijgestaan. Ondanks het mooie arrangement in het nummer blijft haar stem centraal staan. Na het nummer kan ze rekenen op een luid applaus van het aanwezige publiek
Een vreemde eend in bijt is het nummer ‘Bang Bang’, want hierin laat ze zien dat er ergens diep van binnen een ‘rockchick’ in haar schuilt. Het is het enige uptempo nummer van de avond en wordt door de volledige band ondersteund. Dit is ook een van de vele nummers waarin je goed kan zien dat Tamara helemaal opgaat in haar muziek. Ze springt en vliegt over het podium en elke noot wordt met veel passie gezongen.
Na alle energie eruit te hebben gegooid gaat Tamara door met het liefdesliedje ‘I Guess I’m Falling In Love’. Aan het begin van het nummer zingt ze als dat kleine meisje dat eigenlijk te verlegen is om te vertellen dat ze verliefd is, maar aan het einde van het nummer zingt ze dit juist met volle overtuiging. Een krachtig voorbeeld van de variatie in het stemgebruik van Woestenburg.
Hoewel de meeste nummers vrij serieus en persoonlijk zijn, blijkt Tamara over de nodige humor te beschikken. Ook reageert ze maar al te graag op dingen die door het publiek geroepen worden. Dit alles zorgt voor een ontspannen sfeer in De Unie
Voor het Radiohead-achtige ‘The Wasteland’ ruilt ze haar akoestische gitaar in voor een klein orgel en de set wordt afgesloten met ‘Sundial’ Wanneer Woestenburg aankondigt dat dit het laatste nummer van de avond is gaat er luide “aaahhhhh” door de zaal. Ze reageert hier op met een knipoog en zegt: “Wat had je anders verwacht van een EP, het is geen volledig album”. Na een diepe buiging verlaat ze met een brede glimlach het podium
Uiteindelijk komt ze toch nog terug voor een toegift. Ze vindt het naar eigen zeggen een beetje “lame” om te eindigen met een cover, maar het is wel de toegift die het publiek wilt. De cover is van één van haar vele inspiratiebronnen, namelijk Jeff Buckley. Ze covert het nummer ‘Mojo Pin’ op geheel eigen wijze en daarmee is de koek echt op voor vanavond. Woestenburg mag echt trots zijn op zijn op haar EP! Houd deze Rotterdamse blondine in de gaten, want hier gaan we zeker meer van horen!