In zijn Black Ark studio heeft Scratch een groot deel van de reggaebands uit de jaren zeventig opgenomen en geproduceerd, waaronder de bekendste, Bob Marley. De reputatie van deze studio ging zover dat op een gegeven moment zelfs de Rolling Stones naar Jamaica afreisden om er op te nemen. Naast zijn werk als producer heeft hij ook onder eigen naam, Lee ‘Scratch’ Perry & The Upsetters, dub platen gemaakt. Dub reggae, of gewoon dub, is een gestripte vorm van reggae. Er wordt een bestaand nummer gepakt, hier wordt de bas en drums heel erg naar de voorgrond gemixt, de zang en overig wordt eruit gehaald. Daarna worden er weirde echo-effecten toegevoegd en eventueel wordt daar weer overheen gezongen. Deze vorm van reggae was heel populair bij de sound systems, de Jamaicaanse variant van disco. Sound systems zijn grote installaties met torenhoge speakers, in Kingston had elk system zijn eigen wijk, de feesten vonden gewoon plaats op straat. De primitieve vorm van remixen heeft later veel betekenis gehad bij het ontstaan van hip hop. Ook de manier waarop over de zogenaamde dub plates werd gezongen kan gezien worden als een voorloper van rap als zangstijl. Scratch is de grootste producer van dub, gevolgd door King Tubby. Met name het album ‘Super Ape’ wordt gezien als één van de beste, als niet het beste dub album aller tijden.
Vandaag wordt Scratch bijgestaan door de Robotics Dub Band. De muzikanten zijn echte Jamaicaanse rasta’s, compleet met grote dikke dreadlocks en grijze baarden. Ze beginnen te spelen en de Off_Corso wordt gevuld met het warme dikke lage geluid van deze authentieke reggaeband. Iedereen begint te bewegen en er ontstaan al snel een hypnotiserende vibe met die typische eeuwig doordreunende basgitaar. Dan volgt er een instrumentale set van ongeveer een half uur met onder andere het nummer ‘Robotics Dub’. Dat was te verwachten.
Dan wordt de grote man zelf aangekondigd: Lee ‘Scratch’ Perry! Hij komt het podium oplopen met een grote gouden kroon, rood geverfd haar en baard, glimmende zwarte broek, gouden schoenen, gouden oorbellen en een microfoon die is versierd als scepter. Er steekt wierrook uit zijn kroon en hij ziet er uit als de Jamaicaanse George Clinton, een superfreak. Hij heeft een koffertje bij zich die hij op het podium neerzet. Hij krijgt hard applaus en veel respect van de zaal. Er wordt gedanst en iedereen geniet van de heerlijke vibrations die de Robotics Dub Band neerzet.
Terwijl de band nog altijd doorspeelt begint Scratch te praten. Hij prijst Jah, Haile Selassi I, de god van de rasta’s. Het Rastafari geloof ziet Selassi, de koning van Ethiopië, als een reïncarnatie van Jah, ofwel god. Thema’s zijn vrede op aarde, anti-politiek en respect voor elkaar. Een bekende kreet is ‘I and I’ waarmee bedoelt wordt dat we zijn allemaal gelijk zijn, jij en ik, ik en ik.
Scratch ziet een aantal kinderen in het publiek en gebaart ze om het podium op te komen. Ze krijgen gelijk een gratis dansles. De leden van de Robotic Dub Band doen hun naam eer aan en vertrekken geen spier. ‘Any cooler i’d be dead’, lijken ze te zeggen. Uitzondering vormt de bassist die continu lijkt te lachen en daarbij zijn opvallende gouden tand laat zien. Hij heeft een fel blauw jackie aan en swingt als een idioot. ‘Hello Children of the Future//Jah Rastafari Live!’ roept Scratch.
Er wordt veel contact met het publiek gemaakt. Scratch maakt grappen, geeft handen en vertelt verhalen. Daarna wordt ‘War inna Babylon’ ingezet, een nummer van ‘Super Ape’. Babylon staat voor al het slechte, kapitalistische en voor de onderdrukking van de zwakken. Daartegenover staat Zion, het paradijs.
‘Imma make a change!’ zegt Scratch na het nummer en verdwijnt uit beeld. Hij neemt zijn koffertje mee. Als hij terug komt heeft hij een andere trui aan. Het was wellicht niet de spectaculaire stunt die het publiek verwacht had. Er staat met grote letters Amsterdam op de trui gedrukt. Hij heeft in ieder geval het land goed.
In het publiek zijn er mensen die cadeaus mee hebben genomen. Scratch krijgt een ketting met een kruis, een felgroene lichtgevende armband en een kaart van Haile Selassi I. De ketting gaat om zijn nek, de armband aan zijn arm en de kaart dankbaar in zijn zak. Niks wordt achter gelaten.
De Robotics Dub Band speelt de hele avond heerlijke reggae. Er wordt gedanst, genoten en gelachen. Het laatste nummer is ‘Exodus’, van Bob Marley. Scratch en de band nemen afscheid van het publiek. Scratch, nu al dik in de 70, loopt van het podium af. Hij is het nog steeds niet verleerd.