Schuimtoppen van riffs overspoelen de Unie

Eerste Join The Army Festival in Rotterdam

Tekst: Davey Hoppema Foto's: Claudia Offerman ,

Rockers zijn piraten. Ruig en meedogenloos. Onder dat harde bolster schuilt soms zachtaardigheid. De Jack Sparrows van deze wereld. Combineer je dat eerste scheurbuikvolk met een “brave” Sparrow-tent zoals de Unie, dan krijg je een Rockfestival aan de Mauritsweg. -‘Join the Army!’-


"Damnation seize my soul if I give you quarters, or take any from you." Pirate -Edward "Blackbeard" Teach, before his final battle (Johnson 80) (Betekenis: "I'll be damned if I accept your surrender or surrender to you.")

Het bier is op achter de bühne. Half 9 slaat de klok. De rockers raken ‘hem’ zoals ware piraten betamen. Organisator Vincent Hekkert, gitarist van My Own Army, probeert te redden wat er te redden valt. Bier dus. Er komt hulp vanuit onverwachte hoek. “Get the Champaign!”, zingt Leo Gstrein vanuit de zaal. Zijn band bijt het spits af op het festival. Leo, kaal met baardje en oorbel, zou een piraat kunnen zijn. Zijn Counting Crows’ geluid draait de kajuit warm. Dat is nodig. Het publiek oogt eerder bevreesd voor een kielhaalpartij dan geil voor een rockparty.

Rauw stemgeluid
“Kom naar voren en laat je horen voor ‘All Comes Down’!”, roep Vincent. De starende varensgasten gehoorzamen. Zangeres Zjantal Ypma stelt orde op zaken en steekt furieus af. Haar rode lokken deinzen door de lucht. Ze zou niet misstaan als piraat. “Why are you standing on the edge again.” Haar teksten evenmin. Hun singel ‘Dead in the ditch’ is voor 1 euro te koop, laat ze weten. Een prikkie. De jonge band knalt volwassen door tot aan “The Walz”. Met Zjantal aan het roer. Haar rauwe stemgeluid schraapt glanzend mee op het tempo. De “Queens of the stonage” zouden trots zijn op de golven die de band maakt. Patz, patz..

150 kaarten verkocht
“We hebben gekozen voor bands die talent hebben en die we zelf tof vinden”, zegt Vincent na het optreden van ‘All comes down’. Terug in rustig vaarwater. “De Unie is gastheer en de bands hebben gezorgd dat de zaal vol is. Een uniek concept. Iedereen blij. Er zijn 150 kaartjes verkocht.”, resumeert de gitarist trots.

Piraten grijpen de macht
Dan mag hij zelf aan stuurboord staan. Alle hens aan dek. Het gaat stormen. Het My-Own-Army-schip stoot dwars door de volle zee. Schuimtoppen van riffs overspoelen de zaal. Zelfs een verdwaalde zwarte piet staat aan de grond genageld. Bij “Friendly Fire” bollen de zeilen volledig. Een duister melodieuze storm. De expressieve zang van zanger Herman zet de vaart extra kracht bij. Als Eddy Vedder in zijn hoogtijdagen. De frontman springt van de bühne. Hij entert de comfortzone van de zaal. De piraten grijpen de macht. Herman sluit solo af met het prachtige ‘Hidden Words’.

Bloed
“Whether we wound or are wounded, the blood that flows is red.”
― Eiichiro Oda (manga kunstenaar)

Land in zicht! De rode broeken van ‘Red light Babies’ mogen het schip thuisbrengen. We gaan een paar knopen terug. De passie is er niet minder om. Zanger, zwartbaard Frank Leenen valt op zijn rug. Hij kwelt zijn snaren. “Ohhhhhhhhhh”, het publiek zingt mee. De veertig schipbreukelingen, drinken het rode bloed gulzig tot de lichten branden en de zee kalmeert. De ‘Join the army’ vloot is aan wal.

Het slotwoord is aan Herman de Kok: “Tot volgend jaar, ik weet het zeker!”
Ahoy!