Het eerste evenement van velen als we de Popunie mogen geloven. Het concept Popunie live is er om de levendige Rotterdamse muziekscene te promoten met verschillende bands op diverse, bijzondere locaties. Zaterdag is het in Rotown de beurt aan The Yes Please, Half Way Station en Mark Lotterman met band om te laten zien waarom ze het afgelopen jaar indruk hebben gemaakt.
Er heerst een gezellige drukte wanneer de eerste act het podium opkomt. Wat direct opvalt is dat er geen drummer valt te bespeuren bij The Yes Please. Naast elkaar staan vier muzikanten. De broers Hoevenaars, Jos op links met zijn contrabas en gitarist Bart rechts met tussen hen het zingende duo Rob van Gameren en Marjoleine Molenaar. De band werd dit jaar tweede tijdens de laatste editie van de Grote Prijs van Zuid-Holland in de categorie singer-songwriter. Beginnend met 'Alone & Desired' krijgen we een mix van Clannad en Fleetwood Mac. De samenzang werkt goed terwijl de contrabas voor de onderliggende ritmes zorgen. De akoestische gitaar van Van Gameren en de elektrische variant van Bart Hoevenaars weten hier leuk op in te spelen. Het middenstuk klinkt als 'A Horse with no Name' van America.
Die stijl is best door te trekken naar de rest van de songs. Een mix van blues, folk en rock ingevuld met leuke muzikale variaties. Logge gitaren tijdens 'Goes By' tegenover up-tempo momenten gedurende de nieuwe song 'Hope'. Mink Steekelenburg van Halfway Station kruipt enkele nummers achter de piano en brengt in 'Wanna Have It' met Marjoleine op accordeon wat positiviteit. ''I Want Things I Can Never Have..." klinkt het viertal mistroostend. Om in de kerststemming te blijven eindigt het voorlaatste 'Minor Reasons' met een sterke Radiohead vibe terwijl dat gevoel te niet wordt gedaan in 'Bound to Christmas'. Naar de tekst luisterend is het alles behalve vrolijk maar met de kerstbelletjes en xylofoon krijgen we een passend slot.
Geen idee hoe ze in het land van de Moonshine kerst vieren maar dankzij Mink achter de toetsen krijgen we met Half Way Station een psychedelische kerst. Het spacy begin gaat over in de eerste track van het debuutalbum Moonshine met de toepasselijke titel 'Mind over Matter'. Een flinke lading folkrock vol destructieve uitbarstingen is het resultaat. De sound vanavond is redelijk gestript, geen violen of percussie. Hoewel het zingende stel Rikke en Elma genoeg van instrumenten wisselt (harmonica, bass, gitaren, trommel, synths) is te zien dat de band enorme stappen heeft gemaakt.
Alles lijkt op zijn plaats. Half Way Station heeft dan ook niet stil gezeten. Met ruim 60 shows dit jaar achter hun naam is de band goed op elkaar ingespeeld. Elma neemt veelal de vocalen voor haar rekening terwijl Rikke haar begeleidt op gitaar. Mink levert boeiend pianospel maar de man van de avond is Bart die een sterk staaltje van achter zijn drumkit laat zien. Pas de eerste keer dat hij live meespeelt! Tijdens 'Tree House' en 'Storms and Doubt' voorziet hij de nummers van enige explosiviteit.
Tijd voor nieuw werk, 'The Great Beyond' past perfect bij het bestaande repertoire en bevindt zich tussen sfeervolle intermezzo's van Mink en de ontvlambare afsluiter 'Elephant Drums'. Wat zijn ze toch goed in het opbouwen van hun songs en het creëren van een bepaalde sfeer. Alsof we kerst vieren in een saloon ergens in het wilde westen.
Wie daar ook niet zou misstaan met zijn americana is Mark Lotterman. Sinds kort heeft hij een nieuwe band en begin november kwam hij met zijn derde plaat 'Funny'. Als kers op de taart was hij niet veel later te gast bij De Wereld Draait Door. ''Hallo, ik ben Mark Lotterman en wie zijn jullie?'' Die vrolijke entree maakt onbewust plaats voor een aparte interesse want 'In April' van debuut Pain & Entertainment en 'November' afkomstig van zijn laatste album hebben vrij donkere teksten. Zijn stem houdt het midden tussen Tom Waits en Leonard Cohen wanneer de vijfkoppige band het podium opkomt. Lotterman zingt zijn mooie levensverhalen over liefde, zwangerschap en mannen rustig verder.
Terwijl een gitaarsnaar bij hem springt komen teksten voorbij als ''play the guitar like a superstar''. "Ik speel even slecht op vijf als zes snaren'' volgt er laconiek. Waarna beide gitaristen Frank Gones en Sasha Ivantic een imponerende solo inzetten. Mark vindt het allemaal best en geniet. Met een gekregen snaar van The Yes Please is de kerstboodschap van elkaar helpen door barre tijden een feit. De sfeer is ondanks de aanhoudende dramatische lyrics zeer aangenaam. Meezingmomentjes tijdens '40 Days Pregnant', aanhoudende snaarproblemen en lukraak gegil over 'Ivo Niehe' brengen sfeer in Rotown. Tijdens 'Funny' doet de ritmesectie ook een duit in het zakje maar het zijn de twee gitaristen en toetsenist die voor een fijne muzikale aankleding zorgen. Mark doet de rest met zijn luchtige praatjes en heftige liedjes. Een beetje zoals het kerstgevoel anno 2012, het is er wel maar je moet even zoeken. Zoals in Rotown.