De band bestaat uit bassist TJ Duke, drummer Jayson Gerycz, gitarist Joe Boyer en frontman Dylan Baldi. Cloud Nothings is in 2009 begonnen als een soloproject van laatst genoemde. In 2010 kwam het debuutalbum ‘Cloud Nothings’ uit en in januari dit jaar de tweede plaat ‘Attack on Memory’. De band komt het podium opgelopen. Ze zien er ‘no-bullshit’ uit met merkloze kleding en nonchalante lichaamshouding. Ze openen met ‘Fall In’. Het is duidelijk dat Cloud Nothings al de nodige meters heeft gemaakt. Het nummer knalt er direct in. De band speelt als een geoliede machine. Een dikke rocksound met snerpende, uit de bocht vliegende gitaarsolo’s. Jayson Gerycz slaat ongenadeloos hard op zijn kit. Hij heeft een heftige drumstijl die perfect is voor dit soort muziek. Ja, hij doet zelfs een beetje denken aan ‘die ene drummer’. Onopvallend in de hoek staat bassist TJ Duke. Zijn baslijnen vormen zich om de hoekige gitaarriffs. Hiermee wordt gelaagdheid gevormd en wordt voorkomen dat het geheel te rechttoe rechtaan wordt. Frontman Dylan Baldi heeft lang blond haar en schreeuwt met schorre stem zijn gortdroge teksten door de microfoon.
Dylan Baldi’s Cloud Nothings warmt op voor Lowlands in Rotown
Gortdroge grungerock van hoog niveau
Het is aangekondigd als potentieel concert van het jaar: Dylan Baldi's Cloud Nothings uit Cleveland, Ohio. De band heeft naam gemaakt als grungerock band met sterke referenties aan dat 'ene bandje uit Seattle'. Het tweede album 'Attack on Memory' is geproduceerd door de veelgeprijsde producer Steve Albini. Deze man was onder andere verantwoordelijk voor 'In Utero'. Een dergelijke vergelijking legt de lat natuurlijk behoorlijk hoog, maar Cloud Nothings heeft onderhand een reputatie opgebouwd. Ze spelen dit weekend op Lowlands en vanavond warmen ze alvast op in een volledig uitverkocht Rotown.
Dan komt het hitnummer van de band: ‘Wasted Days’. Deze negen minuten durende song vormt het hoogtepunt van het concert en is typerend voor het pad wat Cloud Nothings is ingeslagen met ‘Attack on Memory’. Het nummer begint als een punky popnummer met couplet en refrein. Daarna komt een zeven minuten durende instrumentaal freakstuk. Hier komt de band pas echt tot leven. Ze creëren een muur van geluid met resonerende noise die door Rotown scheurt. De combinatie van de waanzinnige drummer met abrupte tempo- en melodiewisselingen waarin de band perfect overschakelt, zorgt voor een explosieve mix. Cloud Nothings kracht schuilt hem dan ook in de energie die vrij komt op deze momenten.
Het hele optreden heeft de band het publiek zo goed als genegeerd. Ze staan naar elkaar toe te spelen, kickend op eigen sound. Je gaat je afvragen of ze doorhebben dat er 300 man naar ze staat te kijken. Ondanks de intensiteit van de band zelf geeft deze afstandelijke houding het optreden een zakelijk tintje. Zelfs als Baldi een nummer aankondigt lijkt hij met zijn hoofd op een andere planeet te zijn.
Uiteindelijk is hier niks mis mee. Van begin tot eind speelt Cloud Nothings op volle snelheid zonder aan energie in te leveren. In de zaal wordt gejuicht en geklapt. En terecht want de band speelt spectaculair. Heftige drums, goede baslijnen, resonerende gitaarriffs, eigenwijze composities, gortdroog, jamsessie-achtige set, intens tot sfeervol.
Waar het optreden tot nu toe voornamelijk uit nummers van ‘Attack on Memory’ bestond, worden in de toegift twee nummers van eerder materiaal gepakt. Deze songs zijn een stuk korter en zijn meer punk en uptempo. Met een toegift van maximaal vier minuten kan deze in de boeken als één van de kortste ooit. Er zullen mensen zijn die de emotie naar het publiek toe missen. Maar verder is Cloud Nothings hier ijzersterk.