Als voorprogramma staat het Belgische Wallace Vanborn geboekt. Deze opkomende stoner rock band doet het goed. Ze brengen 23 april hun tweede langspeler uit: ‘Lions, Liars, Guns and God.’ De show start met het geluid van brullende leeuwen uit de speakers. Het licht gaat aan en daar staan drie brede bebaarde gasten op het podium. Ze zetten in, het klinkt heavy, loodzwaar. Hardrock gitaarriffs, beukende drums en een dreunende basgitaar. Daaroverheen zingt Ian Clement zijn teksten. Hij heeft een goede stem, die perfect past bij de bluesy stoner rock sound van de band. Denk aan Wolfmother, Black Sabbath, Left Lane Cruiser en ZOE.
Wallace Vanborn zet een vette rockshow neer. Na The Experimental Blues Band en Triggerfinger, kunnen we deze band toevoegen aan het lijstje te gekke rock & roll bands die onze zuiderbuur rijk is. De band lijkt op het punt te staan om bekend te worden bij het grotere publiek en dat is geheel terecht. Hier gaan we meer van horen en vandaag zijn ze een hele goede opener voor Blood Red Shoes.
Na het, voor een deel van het publiek wel erg heftige, voorprogramma is het tijd voor Blood Red Shoes. Er staan afgeragde gitaarversterkers, oude beeldbuistelevisies en een drumkit op het podium. Laura-Mary Carter en Steven Ansill komen onder hard gejuich op. Voor wie het ontgaan is, de band bestaat uit enkel gitaar en drums. Ze openen met ‘Its Getting Boring By The Sea’, een knalnummer van het eerste album ‘A Box Full Of Secrets’. Vooral het intro, met de felle perfect getimede delays op het gitaarriffje, is heel erg lekker. Blood Red Shoes heeft geen tijd nodig om warm te worden, het is gelijk los.
Op het nieuwste album is de band wederom wat cleaner, volwassener geworden. Net als op ‘Fire Like This’. Ook klinken de nummers wat ruimtelijker dan op voorgaande platen. Toch is Blood Red Shoes gewoon weer als vanouds. Ze doen waar ze goed in zijn. Namelijk het maken van lekkere snelle pakkende popliedjes met een rocksound en punky teksten. Af en toe wordt er een rustiger nummertje gespeeld. De kwaliteit zit hem in de nummers zelf, de minimalistische aanpak en de zangkwaliteiten van Laura-Mary en Steven. Net als dat andere bandje, die net wat eerder was: The Kills.
De stoere, sexy rockchick Laura-Mary, staat zelfverzekerd op het podium. Vrouwen met gitaren, rrrrrr. Er wordt gedanst, geklapt en meegezongen. The Blood Red Shoes zijn gewoon verschrikkelijk leuk. Het laatste nummer van de set is ‘I Wish I Was Someone Better’. Het is het beste nummer van de set samen met de opener. Beide songs zijn van het eerste album. Blood Red Shoes weet haar oorspronkelijke concept dus niet te overtreffen. Toch zijn de nieuwe albums ook zeker niet verkeerd. Geen one-trick-pony maar gewoon een band die bij zijn roots blijft. En daar is niks mis mee: if it ain’t broke… don’t fix it.