De opwarmer voor de hoofdact van vanavond is Kathryn Calder uit het Canadese Victoria. Deze singer/songwriter is vooral bekend van de indierockband ‘the New Pornographers’, maar doet het tegenwoordig ook solo. Alhoewel ze op het podium niet alleen verschijnt. Ze heeft een gitarist, bassist en drummer meegenomen, die haar muzikaal ondersteunen.
Ze ondersteunt zichzelf afwisselend met keyboard, akoestische en elektrische gitaar. De energie spat niet van dit optreden af, alhoewel de bandleden onderling wel veel lol hebben en daarnaast ook tijd hebben voor een complimentje voor elkaar. De wat melancholische liedjes worden niet echt opgepikt door het publiek en na zes nummers is het de hoogste tijd voor de hoofdact: Jon Allen!
Langzaam maar zeker is de ster van singer/songwriter Jon Allen rijzende en bereikt hij stapje voor stapje een steeds groter publiek. De media pikt hem steeds meer op en vergelijkingen met een jonge Rod Stewart worden regelmatig gemaakt. Tijd om met eigen ogen vast te stellen wat deze muzikale Brit in zijn mars heeft.
Het podium staat vol apparatuur en instrumenten, maar Jon begint solo met een akoestisch gitaar in zijn handen. Hij zet het betoverende ‘Going Home’ van zijn eerste album ‘the Dead Man’s Suit’ in en de toon is gezet. Het publiek kijkt en luistert ademloos toe. Al gelijk etaleert hij zijn warme, krachtige stemgeluid met roestige robuustheid.
Zijn begeleidingsband geeft daarna acte de presence met de meedeiner ‘Stealing Away’. Jon Allen lijkt wat onwennig, vooral omdat het publiek, buiten kort applaus, muisstil is. De band laat hem zich minder uitgekleed voelen, maar het publiek is duidelijk aan het opwarmen.
Afwisselend kiest Jon uit zijn arsenaal gefinetunede akoestische en electrische gitaren. Daarnaast tovert hij af en toe de mondharmonica tevoorschijn om een deuntje mee te blazen. De opbouw van nummers zorgt voor een aanzwellend enthousiasme van het publiek. Publiek wat overigens qua leeftijd prima past in het rijtje Stewart fans van weleer, want de gemiddelde leeftijd ligt dik boven de veertig jaar.
De softe rock heeft zo hier en daar een bluesy omlijsting, zoals in het nummer ‘Bad Penny’. De lekkere rauwe stem van Jon komt op die momenten ook het meest naar boven. De mix van stijlen maakt het optreden nooit saai. Stijlen van rock, roots, soul en blues volgen elkaar moeiteloos op en zorgen voor een uitgebalanceert geheel. De muzikanten spelen geconcentreerd en strak, maar blijven wel erg binnen de lijntjes spelen waardoor het geheel weinig spannend wordt.
Het publiek komt helemaal los als de wat oudere single ‘Think of You’ ingezet wordt en Jon aangeeft dat er meegezongen mag worden. Het publiek doet dit uit volle borst en hieruit blijkt dat de meesten Jon in hun hart hebben gesloten. En dat heeft Jon ook met Nederland gedaan. In zijn bewoordingen brengt hij duidelijk naar voren dat hij het respect van het publiek zeer waardeert en hij serieus overweegt richting Nederland te vertrekken.
Na het stevige ‘Dead Man’s Suit’ verlaat de band het podium en sluit Jon Allen weer solo af met het schitterende ‘Sleeping Soul’. Onder luid applaus verlaat hij het podium, om vervolgens toch nog een keer terug te keren met band. Het bluesy ‘Lucky I guess’ wordt als toegift uit de speakers geblazen. Toch eindigt hij, zoals hij begonnen is: zijn soulvolle stem begeleid door alleen akoestisch gitaar. Hij speelt zijn zeer gevoelige ballade ‘Last Orders’ om zijn liefde aan het publiek te tonen en vertrekt nu voorgoed onder luid applaus. Naderhand neemt deze sympathieke Brit ruim de tijd om iedereen te woord te staan die het wil.
Voor wie hem nog in Rotterdam wil zien: 20 november treedt hij opnieuw op tijdens het Songbirdfestival in de Doelen.