Begin dit jaar besloten de trompettisten Eric Vloeimans en Colin Benders de handen ineen te slaan voor een gezamenlijk project. Samen met leden van de band van Vloeimans (Gatecrash) en van Benders (Kytemans Orchestra) vormden zij Kytecrash. In maart van dit jaar verscheen er een album van het project, dat slechts in enkele dagen was opgenomen. Ook volgde er een succesvolle tournee langs diverse zalen en festivals. Maar aan alles komt een eind; op dinsdag 13 september speelt de formatie haar laatste show in een uitverkochte Rotterdamse Schouwburg.

Zodra de show begint is het al duidelijk: dit is geen lekkere luistermuziek voor de doorsnee liefhebber. Kytecrash speelt een unieke mix van jazz, hiphop, reggea en electronica die soms zwaar op de maag kan liggen. Maar voor wie daarvoor open staat gaat een wereld open. Hier staan niet de 'meester' en de 'leerling' op het podium (Vloeimans was Benders leraar op het conservatorium), maar twee vrienden die elkaar hebben gevonden in hun spel. De twee trompettisten vullen elkaar aan, dagen elkaar uit en geven elkaar de ruimte om te schitteren. Het is mooi om te zien hoe de twee kunnen genieten van elkaars kunsten.

Dat neemt niet weg dat Vloeimans nog steeds de show steelt, natuurlijk. Met zijn trompet kan hij in korte tijd het hele klankspectrum bestrijken, van zacht en hees tot hard en schel. Opvallend is ook dat hij de meeste experimenteerdrift in zich lijkt te hebben. Met behulp van effectpedalen vervormt hij zijn geluid soms tot de meest bijzondere klanken, hoewel hij moet uitkijken dat het niet een te hoog 'boy with a toy' gehalte krijgt. Hij gaat er soms zo lang mee door dat het een verademing is om weer een gewoon trompetgeluid te horen.

Maar ook Colin Benders laat horen dat hij een erg goede trompettist is die kan raken, verrassen en opzwepen met zijn instrument. En naast dat hij zelf schittert, hitst hij ook zijn medemuzikanten op met zijn ietwat slungelige gestalte om het beste uit zichzelf te halen. Niet dat dat echt nodig is, overigens, want de band is fantastisch. Zo zijn er twee toetsenisten op Rhodes, synth en vleugel. Met name de combinatie van twee Rhodes pianos is bijzonder. De twee toetsenisten weten elkaar hiermee perfect aan te vullen zonder elkaar in de weg te zitten. De ritmesectie is creatief en strak en voor de surrealistische geluidseffecten is er ook nog een muzikant die een tafel vol electronica bedient.

En dan is daar nog Pax, de boomlange zanger/rapper die de meeste songs voorziet van tekst. Eigenlijk fungeert hij meestal als 'derde trompet'; hij lijkt zijn stem namelijk qua melodie en ritme op een vergelijkbare manier te gebruiken als Benders en Vloeimans dat doen met hun instrument. Soms gaat hij kronkelend en dansend over het podium, waarbij hij afwisselend fluistert, brult, rapt en zingt. Zijn teksten zijn veelal verhalend, waardoor je onbewust wordt meegezogen in wat hij te vertellen heeft.

Het album van deze formatie (eveneens getiteld 'Kytecrash') werd destijds wisselend ontvangen, mede doordat het af en toe volgens sommigen teveel klonk als een 'jam die toevallig was opgenomen'. Maar dit manco is precies de kracht van dit optreden. Een jam is namelijk ontzettend leuk op een podium, als je de muzikanten erbij ziet. Met een brede glimlach vallen de bandleden elkaar soms in de armen na weer een virtuose solo. En het publiek klapt intussen enthousiast de handen stuk.

Eric Vloeimans sluit het optreden af met de woorden 'dit was Kytecrash'. Laten we hopen dat hij ernaast zit.