Exit slaagt er altijd in om de unieke underground acts naar Rotterdam te halen. Vandaag is geen uitzondering met de TV Buddhas, een in Berlijn gevestigde garagerockband met fatalistische trekken.
De band bestaat uit drie leden waarvan er twee oorspronkelijk uit Israël komen. Dit zijn broer en zus Uri en Mickey Triest. De zanger, Juval Haring, is Duits en is getrouwd met drumster Mickey.
De avond wordt eerst opgewarmd door The Kidnappers. Eveneens een Duitse band. Ze spelen punkrock in de stijl van The Ramones. De bassist en gitarist zijn tweelingbroers en zingen de meeste nummers samen. De band is compleet met een nogal excentrieke drummer. Zijn drumstel is volledig afgeragd en in zijn bekken zit zo’n grote scheur dat er amper nog geluid uit komt. The Kidnappers spelen snelle rock & roll-achtige riffs compleet met feedbackende gitaren tussen de nummers door. Helaas heeft de band weinig mogelijkheden tot variatie en daardoor is de set wat eentonig. Ze spelen wel lekker door en slagen er in ieder geval in om de zaal wakker te schudden.
Na het voorprogramma volgt een snelle wissel van apparatuur. Het is tijd voor de hoofdact van de avond.
Zodra de TV Buddhas het podium op komen wordt meteen duidelijk dat er nu iets anders gaat gebeuren. De drumster is een meisje met een grote bos krullen. Ze heeft een extreem minimalistisch drumstel zonder basedrum en ze zet een dreunende beat in. De rest van de band bestaat uit een sologitarist en een zanger die ook gitaar speelt. Ze vallen de drumster meteen bij met zware akkoorden en repeterende gitaarpartijen van de sologitarist. De sound van de TV Buddhas is duister, zwaar, dronend en een beetje luguber. De zanger heeft een grotesque stem en zingt met onheilspellende ondertoon.
Ondanks het ontbreken van een basedrum en bassist klinkt de band toch compleet. Ze compenseren het gebrek aan lage tonen door de gitaar van de zanger heel zwaar af te stellen. Hierdoor klinken ze onconventioneel maar dat is gelijk ook een sterk punt van de band. Het is duidelijk dat ze niemand na proberen te doen en voor een eigen stijl gaan.
Als de nummers van de TV Buddhas Exit vullen ontstaat er een intieme sfeer. De band staat dicht bij elkaar en het publiek kruipt tegen het podium aan. Er wordt weinig gedanst en vooral veel geluisterd. Ondanks dat de band een flinke muur van geluid neerzet valt op dat er toch heel veel te horen is. Beide gitaristen spelen subtiele variaties in de steeds doordenderende ritmes en ook de drumster weet elke keer weer nuanceverschillen in te brengen. Hoe langer je er naar luistert, hoe meer je hoort.
Verder heeft de band een sterke uitstraling. Vooral de zanger maakt een duistere indruk. Tijdens het zingen is zijn gezicht volledig verhuld door zijn halflange haar. De rest van de band is ook serieus en er kan eigenlijk geen lachje vanaf. Toch staan ze ontspannen op het podium en hebben de situatie volledig onder controle. Optreden is voor deze gasten geen bijzonderheid meer. De TV Buddhas draaien al een aantal jaar een slopend tourschema met meer dan tweehonderd gigs per jaar en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.
De band speelt de set in ene keer door. Er wordt twee keer kort gestopt om gitaren te stemmen en een kleine opmerking te maken naar het publiek. Uiteindelijk meldt de zanger "Being in an underground band sucks nowadays. Maybe it was better in the ‘80s or ‘90s but today it is complete shit. We do it because we love it though."Daarmee is eigenlijk ook alles wel gezegd. Deze band is compleet anti-commercieel met een unieke bijna masochistische stijl en dat maakt een optreden van de TV Buddhas tot een beleving.