Tim Knol in Bibelot: Een held (op sokken)

Het muzikale genot knalt tot in de ornamenten van de zaal

Tekst: Nisse Benhaddaoui Foto's: Eleni Hoefsloot ,

Na de theater- en clubtour gaat Knol er even tussenuit om zijn pijlen te richten op het buitenland. Des te leuker voor Dordrecht dat ze vanavond een glimp van hem op kunnen vangen in de kathedraal van Bibelot.

Het muzikale genot knalt tot in de ornamenten van de zaal

“Beste liedjesschrijver van Nederland,” aldus een lyrische Nico Dijkshoorn in een tweet over de guitige Tim Knol. Geruchten dat Neerlands Keith Richards zijn rug keert naar de muziek zijn niet waar. Met de nadruk op niet, zo scheef hij zelf op zijn blog. Na de theater- en clubtour gaat Knol er even tussenuit om zijn pijlen te richten op het buitenland. Des te leuker voor Dordrecht dat ze vanavond een glimp van hem op kunnen vangen in de kathedraal van Bibelot.

De zaal is al redelijk goed gevuld als Gerhardt (voluit: Gerhardt Heusinkveld) de aftrap geeft voor deze avond. Het is voor de singer-songerwriter een eer maar tegelijkertijd een uitdaging om deze taak op zich te moeten nemen. Er heerst een roerige feeststemming in de kathedraal en Gerhardt zal zijn best moeten doen om ze los te rukken van hun ‘TGI-Friday’ conversaties. Maar hij en gitarist Bernard Gepken doen een redelijk geslaagde poging. Gerhardt switcht van sensuele ijsbrekers als ‘I want to be you’ naar klinkklare poëzie verpakt in de nummers  ‘Alaska’ en ‘Nature makes no mistakes’. Muziek die niet zou misstaan als soundtrack van de film ‘Into the Wild’. De roots van Gerhardt liggen in de natuur van het Hoge Noorden. En dat is te horen.

Gerhardt maakt plaats voor Tim Knol. In een mum van tijd kruipen alle bezoekers tegen elkaar aan en vullen ze iedere open ruimte in de zaal op. Als Tim Knol niet veel later schoenloos het podium op wandelt, vallen de gesprekjes over koetjes en kalfjes in het niet. Tim selecteert voor deze avond het rustige ‘Don’t expect me too soon’ als eerste nummer. Van het album ‘Days’. Zijn stem is kraakhelder en oprecht, de band staat nog even in de schaduw te wachten tot ze kunnen bijvallen. Tijdens deze muzikale oratie wordt je meegesleurd naar een tijdloze bestemming terwijl je (vastgenageld aan de grond) staat te kijken naar De Held op Sokken. De avond is nog amper begonnen en Dordrecht bereikt nu al een muzikaal hoogtepunt. Wordt het nóg beter?

Ja. De immer blozende man en zijn bandleden leggen het publiek in de watten met een strakke setlist; de afwisseling van oude en nieuwe nummers  zijn sierlijk ineengevlochten. De eerste nummers dienen als exordium en daar zijn oudere songs als 'When I Got Here' uitstekend voor.  Je hoort de volle sound van de melodie waarbij ieder instrument naadloos aansluit op het andere. En zelfs de hoge zang – ‘Days’ is rijk aan hoge meerstemmige tonen – is goed getimed en zuiver. Zoals Tim zelf in een interview vertelde: "Ik heb de mazzel dat ik een geoliede, creatieve band achter me heb staan. We hebben vorig jaar honderd keer gespeeld en dat hoor je echt." Het zijn de kleine dingen die dit feit bevestigen: bijvoorbeeld de soepele overgang van nummer tot nummer waarbij er geen onderbrekingen ontstaan, de climax van de avond bouwt daardoor stabiel voort. 

Slim gedaan is het spel met de lichteffecten. 'Do you leave the light on' begint met Tim alleen, met slechts één lamp op hem gericht totdat hij de woorden ‘Do you leave the light on’ zingt en de lichten – verrassing! – één voor één weer aan gaan, synchroon aan de bandleden die één voor één inspringen. Hoe feller de lichten worden, hoe opzwepender de muziek en andersom. De lichteffecten zijn nevenschikkend aan de inzet van de instrumenten. En tja, als alles strak gespeeld wordt dan laat dat ruimte open voor een feestje. Zo creëert Tim regelmatig blijmoedige tête-à-têtes met zijn bandleden. De ene keer met bassist Jeroen Overman en gitarist Anne Soldaat in de driehoek der snaren, de andere keer met  toetsenist Matthijs van Duijvenbode die  dolenthousiast met zijn rechterbeen stampt. 

Inmiddels is het publiek meer dan tevreden. Vooral als Tim Knol aan het eind nog een cadeautje uitdeelt: hij zingt het bluesy 'Think it over' van Jimmy Donley (dit nummer speelde hij op 23 november in DWDD) waarna hij hartstochtelijk afsluit met 'Sam'. Het publiek reageert in een staat van euforie, juichend en gillend, maar Tim blijft nuchter en zegt: "Straks gaan we een biertje drinken, ik sta bij de merchandise. Daar hebben jullie wel zin in hè?"