Energie spat van Frankie & the Heartstrings

Een beetje gay, maar wel lekker

Tekst: Francis Pronk, foto's: Robert Tjalondo ,

Vandaag begint de uit Sunderland (Engeland) afkomstige band Frankie & the Heartstrings hun Nederlandse tour in Rotown. Met maar één album op zak hopen zij in de smaak te vallen bij de Nederlanders met de "O zo lekkere kroketten", aldus de band. Frankie & the Heartstrings maakt frisse britpop, dus zorg dat je je dansschoenen bij je hebt. Rotown was de afgelopen maanden keer op keer uitverkocht, maar vanavond is de opkomst niet erg hoog.

Een beetje gay, maar wel lekker

Vandaag begint de uit Sunderland (Engeland) afkomstige band Frankie & the Heartstrings hun Nederlandse tour in Rotown. Met maar één album op zak hopen zij in de smaak te vallen bij de Nederlanders met de "O zo lekkere kroketten", aldus de band. Frankie & the Heartstrings maakt frisse britpop, dus zorg dat je je dansschoenen bij je hebt. Rotown was de afgelopen maanden keer op keer uitverkocht, maar vanavond is de opkomst niet erg hoog. Best vreemd, want Frankie & the Heartstrings is een band die vaak wordt genoemd in de media en hun debuutalbum 'Hunger' moet dé britpop plaat van het moment zijn.
 
Vandaag is het de allereerste keer dat Frankie & the Heartstrings een optreden heeft in Rotterdam. Wanneer de vijf leden het podium betreden lijkt het een 'gewoon' bandje, die net als zoveel bands wil proberen door te breken in Nederland. Wanneer ze beginnen met 'That Postcard' wordt het publiek in een tijdmachine meegenomen naar de jaren tachtig. Ze hebben niet alleen de jaren tachtig looks, maar zanger Frankie Francis laat danspasjes zien die je ook vaak kunt zien in oude videoclips. De set begint erg dansbaar en de gelijkenis met bands als The Smiths is niet ver te zoeken. Al snel is duidelijk dat de zanger erg beweeglijk is. Hij staat geen moment stil en straalt veel zekerheid uit. Hij is niet bang om op het podium te staan en heeft vaak oogcontact met het publiek. De muziek is vrolijk, maar ook al zou de muziek melancholisch zijn, dan was het alsnog een leuk schouwspel om maar te kijken. De eyecatcher van de band is absoluut de zanger, mede doordat hij zo opgaat in de muziek. De dansjes hebben een hoog gay gehalte, maar dat is juist het geheim van de band. Frankie Francis geniet volop en ook al is de zaal wel eens voller geweest, het lijkt de band niet te deren. Ze zijn tevreden met de mensen die er zijn en geven een show alsof er heel veel van afhangt. Ondanks dat hun album onlangs is uitgekomen, is de band alweer bezig met nieuwe nummers. Het publiek krijgt een nieuw liedje genaamd 'Berlin Calls' voor hun kiezen. Het nummer verschilt niet veel van de andere nummers: het is vrolijk, dansbaar, aanstekelijk en erg up tempo. Frankie Francis voelt zich blijkbaar erg thuis, want tijdens 'Young Again' (die ook niet op de debuutplaat te vinden is) gaat hij het publiek in. Ook hier trekt hij alle jaren tachtig danspasjes uit de kast en als je het een tijdje bekijkt begint het een beetje op de lachspieren te werken. Jammer dat het publiek niet wat enthousiaster reageert wanneer de frontman tussen hen instaat. Meedansen is geen straf, maar de enige die danst is de zanger. De energie spat er in ieder geval vanaf en gelukkig komt het publiek wat losser bij 'Hunger' waar ze "Oh oh oh oh" meezingen en meeklappen. Dit nummer zou overigens een enorme hit kunnen worden. Alle ingrediënten voor voor een succesnummer zijn aanwezig. Helaas heeft de band maar één album, dus ook een beperkte set. Na minder dan een uur zit de set er alweer op en sluiten zij af met 'Fragile'. De coupletten zijn er rustig en er verschijnt op de voorgrond een schuifelend setje. De refreintjes zijn knallender en uiteindelijk eindigt de set met een mengelmoes van geluiden. 
 
Dit had een absoluut een volle zaal moeten zijn. Frankie & the Heartstrings is een zeer vermakelijke band om te zien. Ook als de stroom zou uitvallen zou je kunnen genieten, want de energieke zanger en zijn danspasjes is een vreugde an sich.