Britta Persson maakt haar Rotterdamse debuut in Rotown

Stevige zoetigheid en lichttherapie

Teskt: Gerben van Etten, foto's Joyce Moes ,

Het is een dik kwartier na aanvangstijd en het podium is nog leeg. Wel staan er vier vrolijk gekleurde TL-lampen onverbiddelijk fel de zaal in de schijnen. Een mooie prelude voor de muziek die komen gaat.

Stevige zoetigheid en lichttherapie

Het is een dik kwartier na aanvangstijd, en het podium is nog leeg. Wel staan er vier vrolijk gekleurde TL-lampen onverbiddelijk fel de zaal in de schijnen. Een mooie prelude voor de muziek die komen gaat.

Dit is de eerste keer dat de Zweedse Britta Persson met haar band in Rotterdam optreedt. Een warm welkom lijkt het in eerste instantie niet te zijn: de zaal is voor nog geen derde gevuld. Gelukkig trekt de vijfkoppige band zich daar niets van aan. Vol overgave storten ze zichzelf in het eerste nummer, en zetten zo direct de toon voor de rest van de avond. Wat meteen opvalt is dat hier échte muzikanten op het podium staan. Geen neppe show-moves of overdreven acties maar een weergaloos strakke band die duidelijk geniet van het spelen.

De zichtbare concentratie en het uitbundige enthousiasme werken aanstekelijk, want het duurt maar een paar minuten voordat het publiek begint mee te deinen. Langzaam wordt op steeds meer gezichten een glimlach zichtbaar. Dat is met de muziek van Britta Persson ook niet verwonderlijk: de liedjes zijn luchtig en vrolijk, met prachtige zwierende melodieen en een stevige beat. En Britta heeft charisma. Zonder poespas en uiterlijk vertoon nodig te hebben staat ze als sterke frontvrouw op het podium, met een unieke stem die moeiteloos door het geluid van de band heenprikt.

Britta Persson speelt vooral nummers van haar nieuwe album 'Current Affair Medium Rare', dat net als het optreden veel songs bevat met dezelfde dynamiek, dezelfde intro's, dezelfde Fruitella-achtige sound: zoet en fris, maar wel lekker stevig. Elk nummer zou zonder problemen onder een auto-commercial passen. Een welkome variatie komt pas na meer dan drie kwartier met 'He Flies A Jet', waarbij de band voor het eerst echt lijkt te gaan rocken, met name tijdens de instrumentale stukken. Eén van de laatste nummers is het prachtige 'If You Don't Love Him', dat zelfs een beetje duister klinkt, met een hook die zich direct in je hoofd plant en er ook niet meer uitgaat.

Ondanks een minder-dan-volle zaal is het een geslaagd Rotterdams debuut. Iedereen lijkt een stuk vrolijker de zaal uit te lopen dan dat ze binnenkwamen. Misschien komt het door anderhalf uur onvrijwillige lichttherapie, maar waarschijnlijk vooral door de oprechte vrolijkheid waarmee de band heeft gespeeld.