Een klein jaar na een overtuigend optreden in Rotown, is The Joy Formidable terug. Met het lang verwachte debuutalbum ‘The Big Roar’ op zak en een prima optreden op Eurosonic achter de rug kan dit wel eens het jaar van The Joy Formidable worden. Na een uur van grootse geluidsmuren maar ook subtiliteit is de basis vanavond zeker gelegd.
Frontvrouw Ritzy Brian ziet er op het eerste gezicht uit als een lief onschuldig blond meisje. Totdat het optreden begint, ze haar mond open trekt en over het podium stuitert. Ze kijkt met wijd opengesperde ogen met een bezeten blik de zaal in, licht arrogant en met een houding van ‘kom maar op’. The Joy Formidable begint zoals ook debuutalbum The Big Roar begint; met het subtiel opgebouwde ‘The ever changing spectrum of a lie’. Op cd al goed voor een kleine acht minuten, live nog net iets meer uitgesponnen tot een tien minuten durend epos. Door deze indrukwekkende start valt het amper op dat het geluid in het begin niet optimaal is. Het galmt wat en de zang staat te zacht maar de muziek eist gelukkig alle aandacht op. Al snel wordt het geluid beter en het spelplezier spat van het podium, vooral de speelse interactie tussen bassist Rhydian Dafydd en zangeres Ritzy Brian is leuk om te zien.
De grootse geluidsmuren volgen elkaar snel op waardoor het tempo erin blijft. Het lijkt een onhoudbare rollercoaster totdat er met ‘Buoy’ maar vooral met oudje ‘9669’ een rustmomentje wordt gecreëerd. Vooral het prachtige duistere ‘9669’, waarbij Ritzy en Rhydian elkaar toezingen, is een absoluut hoogtepunt van de avond. Natuurlijk eindigt ook dit ingetogen nummer in een geluidsmuur dat naadloos over gaat in “hitje” ’Whirring’. Daarin komt alle agressie op het podium naar boven en voel je dat ze het liefst de gitaren dwars door de versterkers willen smijten. In plaats daarvan freakt Ritzy wat met haar gitaar bij de versterker en experimenteert ze wat met haar effectpedalen.
De drie verlaten het podium om meteen weer terug te keren met een warm en oprecht dankjewel. Na een uitgebreid dankwoord vertelt Ritzy schattig en trots in Whales accent; “This one is about where we’re from, North Whales”. Waarna ze met ‘I don’t wanna see you like this’ een laatste geluidsmuur neerzetten. Zo rustig als de avond begon eindigt het ook met de laatste woorden; “This is the past right here, I choose to leave it here”.