Niets zo leuk als een weekend beginnen met bandjes in het Dolhuis! Het is na de verbouwing een leuke toko geworden, een echte toevoeging aan de podia in Dordrecht. De tent ziet er goed uit en de programmering is lekker divers. Zo ook op vrijdag 11 maart: The Circumstances (Dordt), Starcatcher (Den Haag) en Where’s The Audience (Dordt) treden op. Volgens de website is de entree gratis, maar dat is niet helemaal waar: de garderobe is verplicht en kost een euro. Een kniesoor die daarop let.
The Circumstances spelen als eerste. Ze zijn de enige band van de avond die ik al ken. Ze wonnen de Emerganza wedstrijd, waren een week lang de Sjaak in de Indecent Proposal van Rob Stenders op 3FM en stonden vorig jaar op het hoofdpodium van Wantijpop. Ondanks al die wapenfeiten heb ik altijd het idee gehad dat ze van het Dordtse publiek niet de waardering krijgen die ze verdienen. Noem hun naam en vrijwel nooit gaat er een lichtje branden.
Ook vanavond bewijzen ze weer dat dat volledig onterecht is. Ze boeien: de zaal is vrijwel leeg als ze beginnen - aan het einde van hun set is hij twee keer zo vol met mensen die vrijwel allemaal aandachtig luisteren. De zanger, David, zingt recht uit het hart. Drummer Rafael en toetsenist Raoul hebben duidelijk lol in het spelen. De muziek komt aan, zoveel is duidelijk. Hoe kan het dat deze gasten nog geen stadions vol trekken? Ergens begrijp ik het wel: dit zijn liedjes die diep gaan. En dat is best moeilijk soms, dat is soms hard werken als luisteraar. En het is lang niet voor iedereen weggelegd daarvan te genieten. Na het optreden wrijf ik het kippenvel van m’n armen en heb ik het gevoel alles al gezien te hebben.
Arme Starcatcher. Het valt niet mee om na zo’n vrij heftige set van The Circumstances een ellenlange soundcheck te moeten doen en vervolgens je popliedjes ten gehore te brengen. Want dat is volgens mij wat Starcatcher wil: catchy popliedjes maken, met een randje. Ik vind dat ze ambitie uitstralen, alsof ze het willen maken en groot willen worden. Dat lukt aardig: ze wonnen de High School Music Competition in 2009 overtuigend, stonden op de Gentse Feesten en krijgen van verschillende media veren in de bips gejast. Niet van mij, helaas.
Het kan aan hun voorprogramma liggen, maar als ze opkomen zie ik jonge gasten die veel willen, maar een iets te grote broek aan trekken wat mij betreft. Ze pretenderen door hun houding iets dat ik nog niet direct zie. Jesse (zanger) komt op mij een beetje gemaakt enthousiast over. Als hij zingt over de moeilijke dingen des levens vind ik het vooral ongeloofwaardig. Ik kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat het ergste dat hij heeft meegemaakt is, dat de hagelslag op is als hij beneden komt voor het ontbijt. “KAK, de hagelslag is op! Wat ontzettend stom! Ik had me er zo op verheugd! Oooh, wat vervelend zeg!” En dan teleurgesteld de pindakaas pakken.
Ik zie duidelijk niet wat anderen in Starcatcher zien. En die cover van Bomfunk MC’s 'Freestyler' helpt ook niet echt mee. Overigens vind ik het geen slechte band. De liedjes vind ik best ok en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het echt heel erg te gek vinden. Overigens zijn die niet in het Dolhuis vanavond, want de zaal wordt steeds leger. Helemaal geen schande, hoor. Ik zou zeggen: dit bandje is gewoon nog wat jong. Als ze gewoon lekker doorgaan, wordt dit echt wel wat. Jesse moet wat maniertjes afleren en wat meer zichzelf zijn (stop met het verdraaien van je stem!), en als ze hun liedjes wat simpeler houden zijn ze in no time Serious Talent.
Ik ben blijkbaar de enige die nog nooit van Where’s The Audience gehoord had, want bij de eerste soundchecktonen stijgt er een gejuich op en stroomt de beruchte zee van ruimte vlak voor het podium vol. Ik ken bakken vol bands die daarvoor zouden tekenen! En da’s niet het enige: het klínkt ook goed. Wat een muzikanten! Edward is de vetste bassist die ik in tijden heb gezien (was ik maar half zo cool als hij). Samen met de drummer (Rik) legt hij een basis die zo moddervet is dat je niet stil kan staan. Wat een strak gebeuren zeg! En dan gitarist Chris; heerlijk wat hij doet. De band staat als een huis en is retestrak. “Op elkaar ingespeeld” is een understatement, wat mij betreft.
Maar: met pijn in het hart zeg ik dat ik de zanger, Sebastiaan, de zwakste schakel in het geheel vind. Dat vind ik echt niet leuk om te zeggen, hij leest dit natuurlijk ook. Het lijkt me een ontzettend sympathieke vent, en volgens mij legt hij alles wat hij heeft in het zingen. Hij is heel bevolgen en enthousiast, maar ik vond het gewoon echt niet zo goed. Sebastiaan, als ik wat ongevraagd advies mag geven: ik denk dat je te graag wilt, ik vind je wat krampachtig of zo. Wees lekker jezelf en probeer echt lol te hebben in het zingen. Concentreer je op je zang, in plaats van heel graag een perfomance neer te zetten. Ik denk dat dat Where’s The Audience echt helemaal af zou maken.