Crocodiles, wie zijn dat dan? Dit zal waarschijnlijk de meest voorkomende vraag zijn wanneer je iemand vertelt over je bezoekje aan dit duo uit San Diego. Voor het beste antwoord op die vraag moet je er natuurlijk gewoon zelf naar gaan luisteren, maar dat spreekt voor zich. Rotown zat flink vol met belangstellend publiek, wat dan toch weer best bijzonder is wanneer je verwacht dat weinig mensen deze band kennen.

Toen de klok eenmaal half tien had aangetikt, de tijd waarop de band zou gaan beginnen, leek het even alsof ze er geen zin meer in hadden. Ze lieten nog een klein half uurtje op zich wachten, maar toen de muziek eenmaal was gestart leek iedereen dit alweer te zijn vergeten. De muziek voldeed goed aan het psychedelische garage-noise label dat op de flyer stond.

Voor de huidige tour, samen met White Lies, hadden de heren toch een paar extra bandleden opgetrommeld. Een korte schets van het geheel: veel galm op de zang, rommelige maar goede gitaarpartijen, een zangeres voor de tweede stem achter een orgeltje, een slaperige bassist en een flinke tante achter de drums. De muzikanten gingen zelf heerlijk mee in de muziek, en dat is altijd beter om naar te kijken dan wanneer er een paar stijve harken op het podium staan. Sommige dingen waren niet helemaal goed te horen, maar dat kan natuurlijk verschillende oorzaken hebben.

De kans is klein dat het aan de band gelegen heeft, want het halve uurtje dat ze gespeeld hebben (inclusief toegift) was volgens velen veel te kort. Deze band zou het misschien prima kunnen doen in een grotere zaal, voor een groter publiek. Als ze in hun tour nog eens langs Nederland komen is het in ieder geval zeker de moeite waard om een kaartje aan te schaffen.