Iedereen kent wel een gezellige oom, die tijdens de bekende verjaardagen in het kringetje aansluit en na een paar drankjes sterke verhalen ophangt. Je zou Tom Russell als een verre oom kunnen zien. In LantarenVenster verhaalt hij in zijn songs onder meer over de betreurde Nina Simone en het kortstondige bezoek van Elizabeth Taylor aan het Hilton in El Paso, toen de krokodillen nog in het stadspark ronddobberden. Tussendoor probeert hij zijn cd's en artwork te slijten, maakt hij veelvuldig reclame voor de resterende shows van zijn tournee en introduceert hij maar liefst zeventien keer de Italiaanse gitarist Livio Guardi, die op sleeptouw is genomen door de troubadour annex knuffeloom.

Wat is het toch met die Amerikaanse muzikanten die het aanpappen met Europese muzikanten? Ik herinner mij nog hoe singer-songwriter David Olney ooit kwam opdagen met een Duitse gitarist Thomm Jutz. Vaak redt dit soort mannen zich ook wel alleen. Sterker nog: hoe kaler de setting, hoe beter de songs tot hun recht komen. Ook bij Russell draait het vooral om zijn stem en mooie liedjes. Gitaarspelen kan Livio zeker wel, maar als achtergrondzanger gaat hij volledig de mist in. Als je weet dat Calexico de begeleiding verzorgt op de cd Blood and Candle Smoke van Tom Russell begrijp je goed dat niemand op een Italiaan in een vestje zit te wachten.

LantarenVenster is een keurige tent. Mensen zitten in stoeltjes en wachten rustig af totdat er iets gaat gebeuren. Af en toe laat Russell zijn publiek mee zingen. Soms lijkt het alsof Russell zich enigszins verplicht voelt om tussen de songs door het publiek te vermaken met reclame voor zijn merchandise. De spanning ontbreekt, waardoor ook de songs zijn ontdaan van de scherpe randjes. Om kort te gaan: zeker het deel vóór de pauze is tamelijk saai. Jammer, want Russell heeft het echt wel in zich om goede show neer te zetten.